Η ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ
'Σ μεγαλην εξορι'α, σ' ενα λαγκαδι,
μιαν ταχιν'ην* επηγα στο κουραδι*,
σε δεντρη, σε λιβαδια, σε ποταμια,
σε δροσερα και τρυφερα καλαμια.
Μεσα στα δεντρη κεινα τ' ανθισμενα,
που βοσκαν τα λαφακια τα καημενα,
στη γη τη δροσερη, στα χορταρακια,
που γλυκοκιλαδουσαν τα πουλακια,
πανωρια λυγερη, πανωρια κορη
ωσαν καλη καρδια κι' ωραια στη θωρη,
εβλεπε καποια προβατα δικα τση
κ' ελαμπε σαν τον ηλιον η ομορφια τση.
Ξανθα 'σαν τα μαλλια τσ'η κεφαλης τση,
καμαρι και στολιδι το κορμι τση'
κ' η φορεσια, που φορειεν, ητον ασπρη
κ' ελαμπε σαν τον ουρανο με τ' αστρη.
Στρεφομαι και θωρω τη μες στα ματια
κ' ερραγην η καρδια μου τρια κομματια,
γιατι Ερωτες ειχαν κ' εδοξε'υγα*
και να με σα'ι'ττεψουν εγυρε'υγα.
Κι ως μ' ειδασιν οι Ερωτες κοντα τως,
με προθυμιαν απλ'ωσα στ' αρματα τως
και πιανουσι σα'ι'ττες και βερτονια*,
για να μου δωσουν κριση την αιωνια.
Και στην καρδια η σα'ι'τα τως με σωνει'
ειπα και το κορμι μου δε γλυτωνει'
το φως μου και τα ματια εθαμπωθ'ηκα
και σε καημον αριφνητον* εμπηκα.
Κι ομπρος στη βρυση πεφτω λιγωμενος
κ' η κορη εθαρρειε κ' ειμαι αποθαμενος.
Λεγει : "των αμματιω μου τα παιγνιδια
εθανατωσαν το βοσκον αιφνιδια."
Ερχεται προς εμενα και γνωριζει
πως ειμαι λιγωμενος κι αρχινιζει
να παιρνη ωσαν καλη καρδια κι αερα
η πλουμιστη μου κι ασπρη περιστερα.
Και παιρνει κρυ'ο νερον απο τη βρυση
κ' ερχεται προς εμενα να το χυση'
ραινει και λαντουρ'α* το προσωπο μου
λογιαζοντας πως να 'ναι γιατρικο μου.
Το προσωπο μου ξαναραινει παλι,
ωγι'α να με συφερη απο τη ζαλη.
Με το νερον εκεινο μου φαν'ιστη
το πως ο λογισμος μου εξεζαλιστη.
Κι απο την γην εμαζωξε για μενα
βοτανα και λουλουδια μυρισμενα'
τα λουλουδα κ' οι ανθοι μυριζαν τοσα,
νεκρον απο τον Αδη μ' εσηκωσα.
Ανωνυμου Κρητος
* Γλωσσαρι :
ταχιν'η > πρωι
κουραδι > κοπαδι
δοξευγω > τοξευω
βερτονι > βελος
αριθμητος > αναριθμητος
λαντουρω > ραντιζω
( απο : "Η Βοσκοπουλα", εκδ. εκδοτικη ερμης ε.π.ε. - νεα ελληνικη βιβλιοθηκη, επιμελεια Στυλιανος
Αλεξιου, στιχοι 1-48, σελ. 65-66, αθηνα 1979 )
συνεχιζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου