Το γελιο σου
Παρε μου το ψωμι, αν θες,
παρε μου τον αγερα, μα
μη μου παιρνεις το γελιο σου.
Μη μου παιρνεις το ροδο,
τη λογχη που τιναζεις,
το νερο που ξαφνου
χυμα απ' τη χαρα σου,
το αποτομο κυμα
το ασημι που γεννας.
Ειναι σκληρος ο αγωνας μου και γυρνω
με ματια κουρασμενα
θωρωντας καποτε
τη γη που δεν αλλαζει,
μα ερχεται το γελιο σου
αναθρωσκωντας στον ουρανο γυρευοντας με
και μου ανοιγει τις πορτες
ολες της ζωης.
Αγαπη μου, στις πιο μαυρες
ωρες μου τιναζεται
το γελιο σου, κι οταν ξαφνου
δεις το αιμα μου
να λεκιαζει τις πετρες του δρομου,
γελα, γιατι το γελιο σου
θα 'ναι στα χερια μου
σα δροσερο σπαθι.
Διπλα στη θαλασσα του φθινοπωρου,
το γελιο σου ας αναβρυσει
σα συντριβανι, ολο αφρο
και την ανοιξη, αγαπη,
θελω το γελιο σου σαν
τον ανθο που προσμενα,
τον γαλανο ανθο, το ροδο
της βουερης πατριδας μου.
Γελα στη νυχτα,
στη μερα στο φεγγαρι,
γελα στις στριφτες
στρατες του νησιου,
γελα σ' αυτο το αγαρμπο
αγορι που σ' αγαπα,
μα οταν ανοιγω τα ματια και τα κλεινω,
οταν τα βηματα μου φευγουν,
οταν γυρνουν τα βηματα μου,
αρνησου-με το ψωμι, τον αγερα,
το φως, την ανοιξη,
μα ποτε το γελιο σου
γιατι θα πεθανω.
μτφ./αποδοση Ν. Χρυσοπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου