Τον φετινο χειμωνα μου δοθηκε η ευκαιρια να κανω μια περιηγηση σε ιστοσελιδες "σοβαροφανεις", βαρυγδουπες. Ιστοσελιδες που απ' ο,τι καταλαβα ανηκαν σε καποιους που θα μπορουσε κανεις να ονομασει διανοουμενους, κυριως νεους σε ηλικια απ' ο,τι γινοταν αντιληπτο. Οι περισσοτεροι απ' αυτους εδειχναν να ειναι πολυ διαβασμενοι. Να ειναι λατρεις της λεγομενης κουλτουρας, δηλαδη της μουσικης, της ποιησης, της ζωγραφικης, των καλων τεχνων εν γενει. Πολλοι απ' αυτους, ηταν προφανες οτι, θεωρουσαν εαυτους καλλιτεχνες και μαλιστα ριζοσπαστικους η και επαναστατες.
Σημερα, δεν ξερω γιατι, αναλογιζομενος ολα οσα διαβασα σε πολλες απ' αυτες τις ιστοσελιδες, μου θυμισαν κατι που εχει γραψει ο Ιονεσκο:
" Οι Σμιθ και οι Μαρτιν δεν μπορουν πια να μιλησουν γιατι δεν μπορουν πια να σκεφτονται. Δεν μπορουν πια να σκεφτονται γιατι τιποτα πια δεν τους συγκινει. Δεν εχουν πια παθη. Δεν μπορουν πια να ειναι ο εαυτος τους. Μπορουν 'να γινουν' καποιος αλλος. Επειδη δεν μπορουν να ειναι ο εαυτος τους, μπορουν μονο να ειναι οι αλλοι: ο κοσμος του απροσωπου. Ειναι ανταλλαξιμοι... "
Μου θυμισαν ολα αυτα επισης, οσα εχει πει, κι εχουν εκδοθει σ' ενα φυλλαδιο (2003) με τιτλο:
" Τα αλαμπουρνεζικα η Η γλωσσα των σημερινων κουλτουριαρηδων "
ο Ντινος Χριστιανοπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου