Η ΚΟΡΟΜΗΛΙΑ

" Ψιλολιγνη οπως ειταν, περπατουσε με το πανωκορμι της ριχμενο λιγο προς τα πισω. Πανω στο δερμα της ο ισκιος επαιρνε μιαν αποχρωση θαμπο κεχριμπαρι. Οταν καθοταν μπρος στην τουαλετα, καθως σηκωνε τα μπρατσα για να φτιαξει τα μαλλια της, η γυμνη της ωμοπλατη γεμιζε τριανταφυλλια λακακια, καποτε θελησα να τα μετρησω, αρχισα : ενα, δυο, τρια - μα ολο και αλλαζαν θεση σαν τα σημαδια του ηλιου πανω στην ισκια που ριχνει καποια φυλλωσια και τρεμοπαιζουνε καθως φυσαει τ' αερακι.

Μου κουβεντιαζε συχνα. Για μια στιγμη χανοτανε απ' το γλυκο της προσωπο η μελαγχολια, παρατουσε το βιβλιο κι ελεγε με το ιδιο εμπιστευτικο της υφος, που επαιρνε καμια φορα οταν μου μιλουσε :

- Βλεπεις, Γιαννακη, αυτος ο κατεργαρης τα γραφει πολυ εξυπνα. Δεν εχει σημασια αν ειναι σωστα η οχι οσα λεει, μα πρεπει να παραδεχτουμε πως η εξυπναδα ειναι κι αυτη μια ομορφια. Μην το ξεχνας αυτο.

Λεγοντας κατι τετοια, ειχε το υφος να μιλαει περισσοτερο στον εαυτο της παρα σ' εμενα, που τη χαζευα διχως να βγαζω νοημα. Εριχνε πισω το κεφαλι με μια κινηση σα ναθελε να ξαλαφρωσει απο το βαρος των μαλλιων.

Θαδινα κατι τωρα για να ξερω ποια ειταν τα βιβλια που διαβαζε. Αληθεια, ενιωσες ποτε σου, Φιλιππε, τη ζηλια για το παρελθον; Δεν εννοω για το... αισθηματικο, ας πουμε, παρελθον της γυναικας που αγαπησες. Αν την αγαπησες πραγματικα - μα ετσι, ενα σημαδι που θ' απομεινουνε τ' αχναρια του σα μια δημιουργια - ετσι αν την αγαπησες, το ερωτικο της παρελθον δε λογαριαζεται. Μα τα βιβλια που διαβασε; Η σκεψη της πανω σ' αυτα η οταν εβλεπε στο θεατρο ενα εργο η οταν ακουγε την Πεμπτη Συμφωνια η ενα θρησκευτικο τραγουδι των νεγρων του Μισισιπη; Και ολα τουτα ισως ναναι τιποτα μπροστα στις αγνωστες τουαλετες που φορουσε καποτε... Ομως, ποια γυναικα θα μπορουσε να καταλαβει ενα αισθημα τοσο απολυτο που να βαθαινει ως τις πηγες του ειναι; Μα ισως να υπαρχει μια τετοια μοναδικη εξαιρεση καπου στον κοσμο, Φιλιππε. "

( απ' τη νουβελλα " η κορομηλια" της ομοτιτλης συλλογης του ΚΟΣΜΑ ΠΟΛΙΤΗ,

εκδοσεις Φεξη - αθηνα 1959, εικονογραφηση του Λεων. Χρηστακη. )