Ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ
παραληρωντας:
Ω ευτυχια! ευτυχια! ειδα τη ζωη να γεννιεται, ειδα την κινηση ν' αρχιζει! Το αιμα στις φλεβες μου χτυπαει τοσο δυνατα, που παει να τις σπασει. Επιθυμω να πεταξω, να κολυμπησω, ν' αλυχτησω, να μουκανησω, να ουρλιαξω. Θα 'θελα να χω φτερα, καυκαλο, φλουδα, να βγαζω καπνο, ν' αποχτησω προβοσκιδα, να κουλουριασω το κορμι μου σα φιδι, να μοιραστω παντου, να 'μαι σ' ολα μεσα, να ξεχυθω με τις μυρωδιες, να ξετυλιχτω σαν τα φυτα, να τρεξω σαν το νερο, να δονιστω σαν τον ηχο, να λαμψω σαν το φως, να παρω ολες τις μορφες, να μπω σε καθε ατομο, να κατεβω ως το βυθο της υλης - να γινω η υλη!
( απο: " Ο πειρασμος του Αγιου Αντωνιου ", του Γκυσταβ Φλωμπερ,
μτφ. Κωστας Βαρναλης )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου