ΜΠΡΟΥΝΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Πριν δυο και πλεον εβδομαδες ειχα παει στην Αθηνα.

Αφου τελειωσα τις δουλειες που ειχα προγραμματισει, ευρισκομενος κοντα στο γραφειο ενος παιδικου φιλου που ειχα να τον δω τουλαχιστον ενα χρονο, αποφασισα να τον επισκεφτω.

Τοσο καιρο ειχαμε να τα πουμε, κουβεντιασαμε ενα σωρο πραγματα. Απο την τρεχουσα κατασταση που αντιμετωπιζουμε σαν χωρα ως τα περασμενα μας. Γειτονοπουλα στο Χαλανδρι, με ενα χρονο διαφορα στην ηλικια μεταξυ μας, περασαμε τα γυμνασιακα μας χρονια, μοιραζοντας τις εμπειριες μας, τα ενδιαφεροντα μας, τις αναζητησεις μας, τα ονειρα μας, τις ελπιδες μας, μεχρι που τελειωσαμε το γυμνασιο κι ο καθενας μας τραβηξε το δικο του δρομο.

Λιγο πριν φυγω, τον ρωταω τι καλο απο ποιηση εχει εκδωσει... το μαγαζι του, απο περυσι. Οποτε, μου λεει: κοιτα εκει στο ραφι - δειχνοντας το μου - και τραβα ενα αντιτυπο του Γιωργου Μπρουνια με τιτλο, "Τεντα στον Αερα", χαρισμα σου! Του λεω: Αυτος δεν ειναι που εχει μεταφρασει τα γιαπωνεζικα ποιηματα; Ναι... μου απαντα.

Πραγματι παιρνω ενα αντιτυπο, τον ευχαριστω για το δωρο, φιλιομαστε και φευγω. Στο δρομο μου, πηγαινοντας, βλεπω ενα υπ/μα Τραπεζας ανοιχτο και μπαινω μεσα. Καθομαι, περιμενοντας τη σειρα μου, κι αρχιζω να ξεφυλλιζω το βιβλιο. Ερχεται η σειρα μου, παω τελειωνω τη δουλεια μου στο ταμειο και φευγω. Επιστρεφω στα λημερια μου, 50 και, χλμ. απο την Αθηνα, παιρνω τα πραγματα μου απ' τ' αυτοκινητο, μπαινω στο σπιτι και τοτε... το βιβλιο με τα ποιηματα ειχε χαθει. Με πιανει ταραχη! Παντα με πιανει ταραχη και παντα τα βαζω με τον εαυτο μου οταν χανω ο,τι κι αν ειναι αυτο - ευτυχως, σπανια - που αγαπαω, ακομη κι ενα μολυβι. Μπορει να φαω ωρες, να ψαχνω, να τηλεφωνω, να γυριζω στα στεκια απ' οπου περασα να ρωταω...

Ομως, πολλα τα χιλιομετρα για να γυρισω πισω, η ωρα περασμενη για να τηλεφωνησω αμεσως η την επομενη σε μια Τραπεζα, περιμενοντας με τις ωρες στο ακουστικο. Ηταν απ' τις ελαχιστες φορες που δεχτηκα τη μοιρα μου... αδιαμαρτυρητα.

Αναμεσα στη σημερινη αλληλογραφια μου, ηταν ενας φακελλος χοντρος με την επωνυμια μιας Τραπεζας και τ' ονομα μου και τη δ/νση μου, γραμμενη με το χερι. Απορησα! Ψηλαφω το φακελλο με το χερι... λεφτα σιγουρα δεν ηταν - απο που, αλλωστε - σαν βιβλιο μου φανηκε! Σκεφτηκα... ισως κανενα ημερολογιο, καθυστερημενα, του 2011... αλλα παλι... καταθεσεις δεν εχω, ουτε πενταρα, μα ουτε επενδυσεις σε χαρτοφυλακια, για να μου κανει δωρο μια Τραπεζα εστω κι ενα ημερολογιο. Κι ανοιγω τον φακελλο... και, ω! του θαυματος! ... το βιβλιο με τα ποηματα που ειχα χασει και που, ειχα πια ξεχασει οτι θα βρισκοταν! Απιστευτο μου φανηκε!

Αλλα δια του λογου το αληθες, ιδου:

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Οταν φερνεις το ποτηρι

στο στομα

αν το νερο ειναι διαφανο

μαζι του πινεις

πετρες και χωμα

αμα δειχνει θαμπο

ειναι απο κορμια

θαμμενα αλιωτα

ΟΝΕΙΡΑ

Οπως ερχονται

φευγουν

κι οπως φευγουν ξαναρχονται

οι μορφες που μας πληγωναν

οταν αγαπουσαμε

οι μορφες που αγαπουσαμε

οταν πληγωναμε

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ

Πεφτει απο ψηλα

τι ειναι η αγαπη

αχνη στα μαλλια

σαν φυσηξει

ο ανεμος

εξω οταν βγουν

να συναντησουμε τους φιλους

με τα φτερωμενα ποδια

ΧΑΜΩ

Μια ανακουφιση ειναι ο ουρανος

η πιο κοντινη

και η πιο δυσκολη να συλληφθει

σαν την αιωνιοτητα

στα πεταλα εκεινου του λουλουδιου

αμα τ' αγγιξεις

που πεφτουνε

ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΠΙΤΙ

Το φως μιας περασμενης ανοιξης

χτενιζοτανε στο δρομο

που οδηγουσε στην αθωοτητα

οταν η βροχη και η ομιχλη

ηταν υψιπεδο μυστηριο

γεματο πετρες και χορτα

ζητωντας ολοκληρη μια ζωη

να τα ξεδιαλυνεις

ΣΚΟΡΠΙΑ ΣΠΟΡΙΑ

Τα γλιστερα μας ορια

οπως οι λασπερες πλαγιες

οδηγουν εκει που η καμπανα

παλλεται χωρις αρχη και τελος

παρεχτος και στους κυκλους συναντησουμε

ενα αλλο σωμα να κυλα κι αυτο

στο απεραντο - οπως εμεις - κενο

που βρεθηκε ριγμενο

( του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΡΟΥΝΙΑ, " Τεντα στον Αερα" - Ποιηματα - Απριλιος 2005/ Δεκεμβριος 2007, εκδ. " ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ " - αθηνα )