... μ' ενα κοριτσι που παιζει accordion!
Ημουν στο πρωτο ετος της Αρχιτεκτονικης, στη Ρωμη.Μια μερα, ο επιμελητης της ομαδας των φοιτητων στην οποια ανηκα, μας ειπε οτι εχει κανονισει για την επομενη ημερα, να παμε στη Santa Maria Maggiore, μια απο τις ομορφοτερες εκκλησιες της Ρωμης, στη Piazza Navona, να την αποτυπωσουμε!
Μας χωρισε ανα δυο, ενα κοριτσι ενα αγορι - οσο γινοταν δυνατο -, ορισε σε καθε διδυμο το τμημα της εκκλησιας που θα αποτυπωνε, μας ειπε τι υλικο απο χαρτια, μολυβια, μαρκαδορους κ.λπ. θα παρουμε μαζι μας και βεβαια απο μια κορδελλα μετρηματος και απο μια φωτογραφικη μηχανη. Και μας ενημερωσε οτι ο ιδιος δεν θα μας συνοδευσει.
Πραγματι, την αλλη ημερα το πρωι, την προκαθορισμενη ωρα, συναντηθηκαμε στην εκκλησια και ξεκινησαμε δουλεια.
Μαζι με την Ιταλιδα συμφοιτητρια μου, βρηκαμε το προκαθορισμενο τμημα, εκεινο που θα επρεπε να αποτυπωσουμε και, ξεκινησαμε.
Μετα τρεις, τρεις και μιση - μαζι με τα ενδιαμεσα μικροδιαλειμματα και τη σχετικη κουβεντουλα -, περιπου, ωρες ειχαμε τελειωσει. Μ' αρεσε παντα, οταν επισκεπτομουν τις εκκλησιες της Ρωμης, να πηγαινω στη κορυφη του τρουλου, ανεβαινοντας σκυφτος, ολη τη σπειροειδη σκαλα που οδηγουσε στον κυκλικο εξωστη του, και απ' εκει ν' αγναντευω τις σκεπες των παλαιων σπιτιων της Αιωνιας Πολης! Ετσι εκανα και 'κεινη τη φορα, σ' ενα απο τα διαλειμματα μας. Κι αντικρυσα μια απο τις ωραιοτερες εικονες!
Οταν, λοιπον, τελειωσαμε οι δυο μας, λεω στη Gabriela - αυτο ηταν το ονομα της κοπελας - : Gabriela, εγω ξανανεβαινω στο τρουλο, αν θελεις να ερθεις κι εσυ, εχει καλως! Αν ομως οχι, μην με περιμενεις να φυγουμε μαζι. Συγνωμην γι αυτο!
Με ρωτα: τι θελεις να κανεις παλι εκει πανω, ξανανεβαινοντας τοσα σκαλια;
Της απαντω: πριν ειχα πολυ λιγο χρονο, γιατι επρεπε να συνεχισουμε. Τωρα, ομως, που ειμαι ελευθερος, θελω ν' ανεβω ξανα, να δω τη θεα με την ησυχια μου και να απολαυσω ολη αυτη την ομορφια!
Και 'κεινη μου απαντα: Tu ragazzo mio... sei un Greco matto! Scusa mi, ma io me ne vado! Ciao! Arrivederci! Α domani!
- Ciao Gabriela, arrivederci!
