ΤΕΤΑΡΤΗ, 29
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ τωρα τελευταια, που ακουω πε-
διλα στις πλακες, θροι'ι'σματα υφασματων και λεξεις
αγνωστες που μοιαζουν πικρες και δυνατες σαν αγριο-
χορτα: "υρφη" "σαραγανδα" "τιντελο" "δελεανα" ...
Ωσπου πια "μου την εδωσε" χθες βραδυ και σταθηκα
γυμνος μπρος στον καθρεφτη.
Αληθεια, δεν εμοιαζα καθολου. Ειχα μαλλια ριχμενα
προς τα εμπρος και τα χαρακτηριστικα του προσωπου,
σκληρα. Στο μεσαιο μου δαχτυλο φορουσα δαχτυλιδι
βαρυ με βουλα. Και στο βαθος του δωματιου μου εστε-
καν δυο αλλοι νεοι γενειοφοροι, σοβαροι.
Κατα τα αλλα το τοπιο θυμιζε Κερκυρα.
Ετσι αργα βουλιαζαμε ολοι μας οπως η νεοτης. Ενω
απο το ραδιοφωνο ακουγοταν, αναμεσα σε αλλα παλια
τραγουδια, στη διαπασων, η "Ραμονα".
( του Οδυσσεα Ελυτη, απο το " Ημερολογιο ενος αθεατου Απριλιου" )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου