Στον Λευτέρη Βογιατζή και μνήμη Ζήσιμου Λορεντζάτου - καθώς οι δυό τους, ο καθείς με τον τρόπο του, στάθηκαν αιτία και αφορμή για την μετάφραση ετούτη.
Άσμα για μιά ισημερία
Τ' άλλο βράδυ βρόνταγε, και πάνω στη γη με τα μνήματα άκουγα ν' αντηχεί
αυτή η απόκριση στον άνθρωπο, που ήταν κοφτή, και δεν ήταν άλλο από αχός.
Φίλη, η μπόρα τ' ουρανού ήταν μαζί μας, η νύχτα του Θεού ήταν τ΄αγριοκαίρι μας
και η αγάπη, σε όλα τα μέρη, ξανανέβαινε προς τις πηγές της.
Ξέρω, είδα : η ζωή ξανανεβαίνει προς τις πηγές της, ο κεραυνός μαζεύει τα σύνεργά του μες στα ερημωμένα νταμάρια,
η κίτρινη γύρη των πεύκων σωρεύεται στις αγκωνές των λιακωτών,
και η σπορά του Θεού πάει ν' ανταμώσει στον πόντο τα ιώδη κοιτάσματα του πλαγκτού.
Ο σκορπισμένος Θεός μας ανταμώνει μέσα στη διαφορά.
*
Άρχοντα χωροδεσπότη, κοίτα χιονίζει, κι' ο ουρανός είναι αμπόδιστος, η γη λυτρωμένη από κάθε ζυγό :
γη του Σήθ και του Σαούλ, του Τσε Χουάγκ-τι και του Χέοπα.
Η φωνή των ανθρώπων είναι μέσα στους ανθρώπους, η φωνή του μπρούντζου μέσα στον μπρούντζο και κάπου στον κόσμο
όπου ο ουρανός ήταν άφωνος κι' ο καιρός δε φυλάχτηκε,
ένα παιδί γεννιέται στον κόσμο που κανείς δεν ξέρει τη φυλή ούτε τη σειριά,
και το πνεύμα χτυπά με χτύπους σίγουρους στους λοβούς ενός κούτελου άσπιλου.
Ω Γη, Μάνα μας, μη σε μέλει γι' αυτή τη φάρα : ο καιρός είναι αστραπιαίος, ο καιρός είναι πλήθος κι' η ζωή πάει το διάβα της.
Ένα άσμα υψώνεται μέσα μας που δεν έχει γνωρίσει την πηγή του και δε θα εκβάλει στο θάνατο :
ισημερία μιάς ώρας ανάμεσα στη Γη και στον άνθρωπο.
μτφ. ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ (1971)
(Από το τεύχος 14 - Πρωτοχρονιά 2006 του φυλλαδίου "τα νεφούρια" της "Διαμέτρου" / σελίς 13)
... > Saint-John < ... Perse !
* * * * *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου