ΜΙΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΜΕΡΑ

... με Ποιηση της

" ΕΡΩΔΙΟΣ "

H NIOTH TOY EΡΩΤΑ

Αχ, η νιότη του έρωτα

Γοργά   τι γοργά

που περνά και χάνεται!

Μια γεύση μένει

Φορές σαν λωτού

που τον γευτήκαμε

προτού την πλήρη ωρίμασή του

Και άλλοτε

-αν και σπανιότερα,

κι αν όχι άμεσα αντιληπτό-

Σαν 

Τη γεύση των εσπεριδοειδών 

με το άρωμα το δυνατό

Και την πίκρα να λανθάνει 

-όταν δε φαίνεται-

Και φορές η αίσθηση ενός ονείρου, ωραίου

Ή σαν ταινία που κάποιος που μας έμοιαζε έπαιζε

Μα όχι εμείς

Και η γεύση μένει

Του χαμένου

ΓΙΑΤΙ ΤΑΧΑ;


Πού ναι η αγάπη …
(αναρωτιέσαι καιρό)


Και δε σκέφτεσαι πως την άφησες μονάχη
Σε μονοπάτια δύσβατα κι απάτητα


Είπες να προσμένει τις ωραίες μέρες
Μα μες στην ανυδριά μαράθηκε και
Στέγνωσε.

Η αγάπη που νόμιζες 
Θα θάλλει αιώνια σπαράχτηκε
Από όρνια σαρκοβόρα


Θρηνείς…
 Γιατί τάχα…

ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ


Χθες βράδυ σ’είδα γυμνό και τρόμαξα
κ ι όμως όχι δε με τρόμαξε του σώματος
η ατέλεια


Η μη εναρμόνιση των γραμμών 
με της αισθητικής τις επιταγές
Ή  η ατένιση των δρόμων του χρόνου
Αναπόφευκτοι ως αναμένετο


Κι όμως όχι.
 Σε βρήκα γοητευτικό ως πάντα
Ίσως και πιότερο
Και πλέον ηδονιστικό


 Στα γνώριμα
Μονοπάτια του ερέβους σου βρέθηκα
να πλανιέμαι χαμένη απ’
την αρχή 


και τρόμαξα