Δηλωνεται κατηγορηματικα οτι, ολα τα δημοσιευομενα ποιηματα, αποσπασματα ποιηματων η, και στιχοι κ.λπ. λογοτεχνικα κειμενα ειναι απο εντυπες εκδοσεις ευρισκομενες στη κατοχη του διαχειριστη αυτου του ιστολογιου. Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση, γινεται link κατ' ευθειαν στα ιστολογια στα οποια βρισκονται και οχι αναδημοσιευση τους, ακομη κι αν δεν υπαρχει σχετικο απαγορευτικο σημα.
ΤΟ ΨΩΜΙ Ένα τεράστιο καρβέλι, μιά πελώρια φρατζόλα ζεστό ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μα- χαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγε- λος κι αυτή μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί, όλοι τρέχανε στο μικρόν άγγελο που μοίραζε ο υ ρ α ν ό Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό! (Μίλτος Σαχτούρης - Από "ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ", έκδ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ / σ. 38)
Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ, 20 ΚΑΤΑΚΟΠΟΣ από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ. Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου. (Οδυσσέας Ελύτης - από το: "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου")
ΑΣΠΡΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ τ' ουρανού μέσα στη νύχτα πάω μ' από κοντά τον σκύλο της σελήνης μου. Κάποιος άγνωστος Γαβριήλ μου κάνει νοήματα --Σύμφωνοι, θα πεθάνουμε όλοι μας' αλλά προς τί; Ψηλά κοιτάω σαν άστρο το βορινό παράθυρο που το ξεχάσανε ανοιχτό και μ' αναμμένο φως. Οι άλλοι κοιμούνται ή προσωρινά ή αιώνια ύπτιοι, με το πρόσωπο ακάλυπτο στον ουρανό. Πάω μ' από κοντά τις μετρημένες μέρες μου --Σύμφωνοι, ναι' αλλ' η ζωή αυτή δεν έχει τέλος... Οδυσσέας Ελύτης (από το: "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου")
-- Δεν υπάρχει πέρα από την ομορφιά, ούτε θρησκεία, ούτε επιστήμη.
^^^
Υδατογραφία
(του Khalil Gibran)
-- Το φθινόπωρο, συγκέντρωσα όλες μαζί τις λύπες μου και τις έθαψα στον κήπο μου. Κι όταν ο Απρίλης ξαναγύρισε κι ήρθε η άνοιξη να παντρευτεί τη γη, ξεπρόβαλαν στον κήπο μου όμορφα λουλούδια που δεν έμοιαζαν με τα υπόλοιπα. Κι ήρθαν οι γείτονές μου να τα δουν, κι όλοι μαζί μου είπαν, "Όταν ξανάρθει το φθινόπωρο, η εποχή της σποράς, θα μας δώ- σεις απ' τους σπόρους αυτών των λουλουδιών για νά 'χουμε κι εμείς στον κήπο μας;" -- Η τέχνη ειν' ένα σκαλοπάτι απ' τη φύση προς το Άπειρο. -- Το έργο τέχνης είναι μιά ομίχλη που λαξεύτηκε σε μιά εικόνα. -- Λαχταρώ την αιωνιότητα, γιατί εκεί θα συναντήσω τα ποιήματα που δεν έγραψα και τους πίνακες που δεν ζωγράφισα. -- Τα πιό ιερά δάκρυά μας ποτέ δεν ανεβαίνουν στα μάτια μας. (Από : "Άμμος και Αφρός", απόδοση ΦΩΝΤΑΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ, έκδ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, αθήνα 1981 / σελ. 59, 81 και 82)
Dove mancha la fortuna Non si ca piu con il cuore Ma coi piedi sulla luna Oh mio fancillu(o) vedrai Vai Vedrai che un sorriso Nasconde spesso un gran' dolore Vai Vedrai follia del uomo
Follia
Del uomo senza driturra vai Follia Del guerrier senza paura vai Follia Del bambino pien' divita Che giocando al paradiso Dal soldato fu ucciso Mio fanciull(o) vedrai Vai Vedrai che un sorriso Nasconde spesso un gran' dolore Vai Vedrai follia del uomo
Follia
Vai Vedrai che un sorriso Nasconde spesso un gran' dolore Vai Vedrai follia del uomo
Follia
Vai Vedrai che un sorriso Nasconde spesso un gran' dolore Vai Vedrai follia del uomo
Vai, vai bambino vai vedrai, vai
Vai, vai piccino vai vedrai, vai Vedrai
Dove mancha la fortuna Non si ca piu con il cuore Ma coi piedi sulla luna Oh mio fancillu(o) vedrai Vai Vedrai che un sorriso Nasconde spesso un gran' dolore Vai Vedrai follia del uomo
και θα ξανασμίξει στον καινούργιο καρπό --Το στήθος σου έλα να τρυγύσω με τα τρυγόνια της αθανασίας να πιούν το γάλα το καλό να ξαστερώσουν τα μάτια τους απ' το θολό βυθό και τη χολή των κολασμένων ΙΟΚΑΣΤΗ Το κορμί σου ήταν ο ναός όπου έκανα καθημερινά σπονδές. Χαμένοι στο δάσος της επιθυμίας. Μονάχα η αγάπη μπορεί να σταθεί ανάμεσα σ' εμάς και στο χαμό μας. Κι αν πέθαινα, λέει, για λίγη τρυφερότητα. Ο έρωτάς μας άνθισε με τις κηλίδες του ήλιου. Με τις κηλίδες του ήλιου μαράθηκε σε εποχές σκοτεινές κι εποχές λάγνες. Τώρα, σβησμένο κάρβουνο η επιθυμία σου. Όμως κάτω από τη στάχτη μιά σπίθα ακόμα θάλλει έτοιμη να γεννήσει την καταστροφή. Στην πόλη των αγγέλων τα ηφαίστεια γεννούνε λάβα. Η μάνα των κοχυλιών με το στήθος που καπνίζει πλάθει καινούργια νησιά πασπαλισμένα στάχτη και τα χελωνάκια θ' αναπαυθούν πρόωρα όσα δεν προλάβουν να φτάσουν στη θάλασσα. Χαμένοι στο δάσος της επιθυμίας' δεν ωφελεί ν΄αντιστέκεσαι. Μονάχα η αγάπη μπορεί να σταθεί ανάμεσα σ' εμάς και στο χαμό μας. ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΑΓΓΕΙΟ Σα σχέδιο γεωμετρικό παλαιολιθικής εποχής η αγάπη μας δε γίνεται να τελειώσει ούτε ένα φιλί χωρίς τον καταιγισμό πεθαμένων άστρων δε γίνεται να γευτεί της γνώσης τον καρπό χωρίς το δέντρο να το κόψει Σα σχέδιο γεωμετρικό παλαιολιθικής εποχής η αγάπη μας δε γίνεται να χωρίσει τίποτα δε γίνεται τίποτα να ενώσει. ΟΔΥΣΣΕΟΥΡΓΗΜΑ Βαδίζω στην έρημο του κορμιού σου με τη διάκριση ενός χαμαιλέοντα ζυμώνω την κοιλιά σου με τα νύχια της Σφίγγας κι έπειτα τις Σειρήνες του στήθους σου ορέγομαι ν΄αφουγκραστώ τις συμπληγάδες των πυγών σου να διασχίσω στην Κασταλία των μαλλιών σου να λουστώ με το θυμίαμα που αναβλύζει απ' το λαιμό σου να μεθύσω στα δυό σου μάτια τα πυρρά να κρεμαστώ τα σταφύλια της Κόλασης για να τρυγήσω. (ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ : "ΕΡΩΣ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΣ" - ποιήματα, έκδ. "ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ", αθήνα - Μάρτιος 1999 / σελ. 189, 214, 215 και 249 αντίστοιχα)
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ Ομόφυλοι, ετερόφυλοι, πασίφυλοι, γυναίκες με τα σκέλια ορθάνοιχτα, οι νυχτερίδες μπαινοβγαίνουνν, απόπνοιες άπλυτων φιλιών ματωμένα μπαμπάκια βιαστικά μαντίλια μάτια σαν τις πληγές του χειμώνα, γλώσσες σαρκωματώδεις, σήραγγες αιδοίων, ο ναύτης με το κεραμιδί πέος, η ελληνικότητα διαγκωνίζονται κυρίες κι ερμηνευτές τ' αρχέτυπα, τ' αποτριχωτικά, τα κολπικά υγρά οι σύζυγοι πλαγιοθετούν τους φωτισμούς στα καφενεία θεραπεύονται ορμονικές ανεπάρκειες λύνονται προβλήματα ψυχής και σώματος πέφτουν με κούφιο ήχο οι λέξεις σα μισογεμισμένα προφυλακτικά το γκαρσόνι γνωμοδοτεί για ποίηση βαθμολογεί επιδόσεις παίρνει τα ποσοστά του φως θαμπό όπως πρόωρη εκσπερμάτωση. Περσινοί αφροδισιολόγοι φετινοί ψυχαναλυτές. (Από τη συλλογή : "Αντιδικίες", εκδόσεις "Ύψιλον" - α' έκδοση Ιουν. 1981 / σ. 44) ΤΟ ΔΕΣΙΜΟ Έλεγα πάντα πως έπρεπε να μπω στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω. Έτσι με παγιδέψανε οι άλλοι, μ' έδεσαν με κάναν ό,τι θέλαν. Κι εγώ δεν ξέρω πως κατόρθωσα να ξαναβγώ από τη θέση τους. ΕΠΙΚΑΙΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα της επικαιρικής ποίησης ούτε της εύληπτης γραφής. Να λοιπόν ένας στίχος σημερινός, ευκολονόητος και πανελλήνιος: "Τι λέτε ρε μαλάκες!"
(Το 2ο και 3ο ποίημα από τη συλλογή: "Αντικριστοί Καθρέφτες", έκδ. Στιγμή - αθήνα Δεκ. 1988 / σελ. 46 και 59 αντίστοιχα) Σημ. του blogger : οι υπογραμμίσεις με κόκκινο χρώμα είναι δικές μου.
Αγαπητοί συμπατριώτες, παρακολουθήσατε μια ημίωρη μουσική ανάλυση/αποθέωση της μοντέρνας/μεταμοντέρνας -αρτζιμπούρτζι και λουλάς- ελληνικής ςησηιοπ... Σας ευχαριστώ... για την υπομονή σας
...μοντέρνων, ζώντων μεν -αλλ' οζόντων ως τα σεσηπότα πτώματα- νεαρών... μέσης ηλικίας (ανάμεσα... στα 50 με 60), μεγαλοποιητάδων, κατεχόντων την... πάσαν γνώσιν, και... πάσαν χοντρομαλακίαν, καθώς.... και των θαυμαστών τους...
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10 β ΚΑΠΟΥ, ΦΑΙΝΕΤΑΙ, θα διασκεδάζουν μόλο που δεν υπάρχουν διόλου σπίτια ή άνθρωποι ακούω κιθάρες κι άλλα γέλια που δεν είναι σιμά Μπορεί και μακριά πολύ μέσα στων ουρανών τ' αποκαίδια την Ανδρομέδα, την Άρκτο ή την Παρθένο... Άραγες νά ΄ναι η μοναξιά σ' όλους τους κόσμους η ίδια;
(Οδυσσέας Ελύτης - Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ, αθήνα Δεκ. 1981 / σ. 25)
Ο ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ
Στην Ελένη, στον Γιώργο
και στα οράματά τους
...ότι εν πλήθει σοφίας πλήθος γνώσεως,
και ο προστιθείς γνώσιν προσθήσει άλγημα
"Εκκλησιαστής" α/18
...και τα βιβλία που σ' έμαθαν να δυστυχείς περίσσια...
ΑΝΘΟΣ ΦΙΛΗΤΑΣ, "Επαρχιακό Νοσοκομείο"
Το λίγο του Χρόνου Κάτι βαθιές σιωπές ηχούν Παραμερίζεις τα κλαδιά βλέπεις τώρα τα πράγματα πιό σφαιρικά ωστόσο πάλι δεν κατανοείς τα σημαίνοντα του κόσμου ετούτου τελικά δεν ήμασταν γι' αυτήν εδώ τη ζωή σίγουρα μας κράτησαν λάθος τραπέζι Τώρα πλέον έχεις κατανοήσει Το λίγο του χρόνου έχεις κατανοήσει Σε ποιά οριακά σημεία βρίσκονται Τα φιλιά Και τα λόγια (Κλείτος Κύρου : "ΑΛΛΑ Η ΑΦΗ ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΩΘΕΙ", επιμέλεια και ανθολόγηση Μάρκος Μέσκος, έκδ. ΕΡΜΗΣ, αθήνα Νοέμβριος 2000 / 'επιμύθιο', από τη συλλογή : "Ο Πρωθύστερος Λόγος" / σ. 144)
ΠΕΜΠΤΗ, 2 γ ΕΒΑΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ στα ράφια και στη γωνιά μιά λυπημένη Αγγελική. Το ποσοστό της ομορφιάς που μου αναλογούσε πάει, το ξόδεψα όλο. Έτσι θέλω να μ΄εύρει ο ερχόμενος χειμώνας, χωρίς φωτιά, μ' ένα κουρελιασμένο παντελόνι, ν' ανακατεύω άγραφα χαρτιά σα να οδηγάω την ορχήστρα την εκκω- φαντική ενός ανεκλάλητου παραδείσου. (Από : "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου", εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ, αθήνα - Δεκ. 1984 / σ. 13)
Τετάρτη, 1 ΟΛΟΕΝΑ Τ' ΑΛΟΓΑ* μασούν λευκά σεντόνια κι ολοένα ει- σχωρούν θριαμβευτικά μέσα στην Απειλή. Δρυς, οξιές, βαλανιδιές, ακούω να σέρνονται στη σκεπή της παλιάς καρότσας όπου ρίχθηκα όπως όπως να φύ- γω. Ξαναπαίζοντας ένα έργο που γυρίστηκε κάποτε στα κρυφά και πάλιωσε χωρίς να το έχει δει κανένας. Γρήγορα. Προτού ξεθωριάσουν οι εικόνες. Ή σταματή- σουνε άξαφνα -κι η ταινία η φθαρμένη κοπεί. ΤΕΤΑΡΤΗ, 1 β ΚΕΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ είδα τις πρώτες φωτιές πάνω απ' τ' αεροδρόμιο. Πιό δω το μαύρο κενό. Ύστερα φάνηκε νά 'ρχεται η flora mirabilis ορθή πάνω στο άρμα της και αδειάζοντας από 'να πελώριο χωνί λουλούδια. Τα θύματα έσκυβαν κι έπαιρναν τη στάση που είχαν πριν χωρίσουν από τη Μητέρα. Στο κοτσάνι της νύχτας η σελήνη σπάραζε. (Από : "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου", εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ, αθήνα - Δεκ. 1984 / σελ. 7,9 και 10) *σημ. Η υπογράμμιση είναι του blogger.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
ΚΡΙΟΣ * Της νηφαλίου πομπής τα περιστέρια χτυπούν τα ράμφη τους στα γυάλινα ανθογυάλια Κι από τα βήματα των οδηγών Ανθούν τα κόκκινα λουλούδια των ενόρκων Για την συσπείρωση στους θάμνους Της δεκτικής προδιαθέσεως των κρίνων Στα βελουδένια γάντια των ανθρακωρύχων Όταν σκορπούν τα σκύβαλα στους κύκνους. (Από : "Ενδοχώρα", έκδ. ΓΑΛΑΞΙΑΣ, αθήνα - Νοέμβριος 1962 / σ. 78) *σημ. Η υπογράμμιση είναι του blogger.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
Το κριάρι * Μου αλάφρωσεν η σάρκα με το απάντημα, κι ο νους' κ' έφερα δίπλα το ποδάρι στους πιστικούς. Το ωραίο το πάλεμα με το τρισδύναμο το κριάρι τα μέλη μόδενε, όταν τού 'βανα, με ορμήν απάνω μου να δράμει, μπροστά απ' το μέτωπο, σαν κάλεσμα βαριάς οργής, την απαλάμη. Κι εκείνο ερχόταν, κυματίζοντας στο πήδημα τ' ωραίο κορμί του' κάτου εχαμήλωνε τα κέρατα' μα εγώ ξεγέλασα την ορμή του, με το πλευρό γλιστρώντας, κ' έπεφτα μπροστά εγώ από τα λιγνά του σκέλια. Και γύρα οι πιστικοί δυνάμωναν το γαίμα τους με ακράτα γέλια. (Από : "ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ" - Αλαφροίσκιωτος - Μέρος ΙΙΙ, έκδ. ΙΚΑΡΟΣ, αθήνα - 1965 / τόμος Α' σ. 132) *σημ. Η υπογράμμιση είναι του blogger.
