Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ
Ανασκαψα ολη τη γη να σε βρω.
Κοσκινισα μες την καρδια μου την ερημο' ηξερα
πως διχως τον ανθρωπο δεν ειναι πληρες
του ηλιου το φως. Ενω, τωρα, κοιταζοντας
μες απο τοση διαυγεια τον κοσμο,
μες απο σενα - πλησιαζουν τα πραγματα,
γινονται ευδιακριτα, γινονται διαφανα -
τωρα
μπορω
ν' αρθρωσω την ταξη του σ' ενα μου ποιημα.
Παιρνοντας μια σελιδα θα βαλω
σ' ευθειες το φως.
( απο : " Νεοελληνικη Ποιητικη Ανθολογια Παπυρου ",
εκδ. "Παπυρος", αθηνα - 1971, σελ. 90 )
