Φευ !
Περιεβληθημεν χιτωνα χρυσοπορφυρον,
απαστραπτοντα και περιλαμπρον.
Εστολισαμεν στολιδια τους καρπους,
τα δακτυλα και τ' αυτια μας.
Εννοειται, πατσουλι'α, ψιμυθια και
τα... τοιαυτα !
Και ξεχυθηκαμεν ως χειμαροι.
Να καταλαβωμεν τας οδους.
Οι πλακες των πεζοδρομιων,
στεναζουν κατω απο τα σιγουρα
και περηφανα τακουνια μας.
Ξαφνου, γλιστραμε και πεφτουμε.
Καποιος εφτυσε φαινεται !
Δεν το αντιληφθηκαμεν εγκαιρως.
Φευ ! Την επατησαμεν !
Τιποτα !
Ουρλιαζω απο πονο.
Για σενα, για μενα, για κεινον...
Παει, μας παγιδεψανε !
Δεν θελω, μωρε, δεν θελω.
Οχι σου λεω.
Φοβαμαι, χανομαι.
Κι εσυ τιποτα.
Δωσε μου να σφιξω το χερι σου.
Με κοιτας απορημενα.
Ναι, ξεχασα.
Δεν εχεις χερι, δεν εχεις ποδι, δεν εχεις... τιποτα !
Μοιαζεις χαριτωμενη χορευτρια σε... στριπτηζ.
Με θαυμασιες και αναλαφρες κινησεις,
πετας απο πανω σου ο,τι σε βαραινει.
Λικνιζεσαι και πετας, και πετας, και πετας...
Κι ετσι, τωρα αιωρεισαι, εκειδα
απεναντι μου πανευτυχης και ελευθερη.
Χωρις ποδι, χωρις χερι, χωρις κεφαλι,
χωρις... τιποτα.
Ας με συγχωρησει ο θεος που σε μισω
και σε ζηλευω θανασιμα !
(της Μαριαννας Κορκοδειλου-Δημητρακοπουλου, απο τη συλλογη
"Καθ' ... Υπερβολην !")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου