Δηλωνεται κατηγορηματικα οτι, ολα τα δημοσιευομενα ποιηματα, αποσπασματα ποιηματων η, και στιχοι κ.λπ. λογοτεχνικα κειμενα ειναι απο εντυπες εκδοσεις ευρισκομενες στη κατοχη του διαχειριστη αυτου του ιστολογιου. Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση, γινεται link κατ' ευθειαν στα ιστολογια στα οποια βρισκονται και οχι αναδημοσιευση τους, ακομη κι αν δεν υπαρχει σχετικο απαγορευτικο σημα.
Σάββατο 30 Ιουνίου 2012
πρωι πρωι... με την αυγουλα, ξεκινησα το διαβασμα του 302ου παραμυθιου της Χαλιμας και ολα δειχνουν οτι, θα ειναι μια εξισου Ομορφη... < Ιστορια > ...και, ακρως... ποιητικη οπως και ολες οι προηγουμενες...
Ποτε μου δεν ειχα τσεκ να μοιραζω, / μητε ετοιμοπαραδοτη ευγενεια, μητε στιλετα, / μητε θεσεις στους "αγαπητους συγγενεις μου" - αργομισθιες. // Ημουν παντα ενα τελειο στιγμα, / ενας "αδιορθωτος" οπως ελεγαν, ενας αδεξιος, που δεν ηξερε / παρα να ονειρευεται και να περιφρονη, / χωρις επαγγελμα, χωρις θεο. // Πρωτη φορα που καταφερα κατι / ηταν για μια υποθεση ξενη, γεματη περιπετεια και φαντασια, / κ' ηταν για εναν αρρωστο κοριτσι - τα ματια του αναβαν κ' εσβηναν πολυ μακρυα... / Οι φιλοι μου -- ευκινητοι σαλταδοροι, εβραιοι κ' επαναστατες -- / αφανιζονταν να κλαιν και ν' αγαπουν, μεσα σε μια πολη / απο τσιμεντο και σιωπη' / οι φιλοι χορευαν κ' εβριζαν γυρω σ' ενα πυραχτωμενο ιδανικο, / καπνιζαν διχως αναπαψη / και κουδουνιζαν αστρα στις τσεπες τους, / μεσα σε τρωγλες ιστορικες, που καποτε θα παω και θα τις προσκυνησω. Γυριζω αυτους τους μηνες μεσα σε μια αφιλοξενη πολη / και ματωνω με το σκελετο μου το νυχτερινο της δερμα, / που διασκεδαζει... / Στηνω το σχημα μου παγιδα κατω απο τον υπνο, / κατω απ' αυτο το κλεμμενο βελουδο των προνομιουχων. / Ειμ' ενας εμπολεμος ταφος, που ανασαινει και προχωρει στα θεμελια τους, / ετοιμος ν' αλαλαξη και να σωπαση μαζι τους / παντοτινα... // Εκεινο που θα μεινη / θαν' ενα μαδημενο στερνο - που ορκιζομαι, ηθελε πολυ ν' αγαπηση!.. / Κι αυτος εδω ο εφιαλτης / να θυμιζη...
Υψομετρο 1573... Κεραυνοι διασταυρωνονται πανω απο το φυλακιο...
Αλλου τους κεραυνους σου, Κυριε! Εδω στεκεται ενας φανταρος που θελει να πιστευη κι ομως δεν τον αφηνουν, που σφιγγει στα χερια ενα παγωμενο αυτοματο και δεν ξερει ΣΕ ΠΟΙΟΝ να ριξη...
Εμπορε'ια φοινικικα
Στην πατριδα μου πληθυναν οι Φοινικες!
Την πατριδα μου πουλαν καθημερινα μισοτιμης οι Φοινικες!
" Ομως, οπουδηποτε και αν εχει γεννηθει ο ανθρωπος, πρεπει να τρωει : αυτη ειναι η μεγαλη εγνοια τοσο του αγριου και απολιτιστου οσο και του πολιτισμενου ανθρωπου. Μονο που ο αγριος τρωει απο αναγκη. Ο πολιτισμενος τρωει απο λαιμαργια. "
κι αυτο γιατι, ως γνωστον, τα... καλοκαιρινα...ποιητικα και ρομαντικα ειδυλλια των... ελαχιστων ρομαντικων που εχουν απομεινει, και... 'αξια στοχαζομενων περι του δηθεν Ερωτος, ανθοφορουν, παντα, κατα τις Πανσεληνους του θερους... μοιαζοντας με ξαναζεσταμενο φαγητο μαγειρεμενο απο κακο μαγειρα.
Την ειχε αγαπησει απο τα παιδικα του χρονια ως τη στιγμη που τη συνοδευσε στο νεκροταφειο, και την αγαπουσε μεσα στις αναμνησεις του. Σ' αυτο αναφεροταν και η ιδεα του οτι η πιστη ειναι η πρωτη αναμεσα στις αρετες, οτι η πιστη δινει στη ζωη μας την ενοτητα της, οτι η ζωη χωρις αυτην θα σκορπιζοταν σε χιλιαδες φευγαλεες εντυπωσεις. Ο Φραντς μιλουσε συχνα στη Σαμπινα για τη μητερα του, ηταν ισως απο μερους του ενας ασυνειδητος υπολογισμος : υπεθετε οτι η Σαμπινα θα γοητευοταν απο τη ροπη του προς την πιστη και οτι αυτο θα ηταν ενας τροπος να δεθει μαζι του. Μονο που τη Σαμπινα τη γοητευε η προδοσια, οχι η πιστη. Η λεξη πιστη της θυμιζε τον πατερα της, ενα πουριτανο επαρχιωτη που τις Κυριακες ζωγραφιζε για προσωπικη του ευχαριστηση τον ηλιο που εδυε πανω απ' το δασος και μπουκετα με τριανταφυλλα σ' ενα βαζο. Χαρη σ' αυτον αρχισε να ζωγραφιζει απο μικρη. Στα δεκατεσσερα χρονια της, ερωτευθηκε ενα αγορι της ηλικιας της. Ο πατερας της φοβηθηκε και της απαγορευσε για ενα χρονο να βγαινει μονη της. Μια μερα, της εδειξε μερικα αντιγραφα του Πικασσο σκασμενος στα γελια. Καθως δεν ειχε το δικαιωμα ν' αγαπησει ενα αγορι της ηλικιας της, μπορεσε τουλαχιστον να ερωτευθει τον κυβισμο. Μετα το απολυτηριο του γυμνασιου, εφυγε για την Πραγα με την παρηγορη εντυπωση οτι μπορουσε επιτελους να προδωσει την οικογενεια της. Η προδοσια. Απο την παιδικη μας ηλικα, ο μπαμπας και ο δασκαλος στο σχολειο μας επαναλαμβανουν οτι ειναι το πιο βδελυρο πραγμα που μπορει να συλλαβει κανεις. Το να προδωσεις, σημαινει να βγεις απ' τη γραμμη και να φυγεις στο αγνωστο. Η Σαμπινα δεν γνωριζει τιποτα ωραιοτερο απο το να φευγει στο αγνωστο. Γραφτηκε στη σχολη Καλων Τεχνων, αλλα δεν της επιτρεποταν να ζωγραφιζει σαν τον Πικασσο. Επρεπε, λοιπον, να εφαρμοζει υποχρεωτικα αυτο που ονομαζοταν σοσιαλιστικος ρεαλισμος, και στη Σχολη Καλων Τεχνων κατασκευαζαν πορτραιτα των κομμουνιστων αρχηγων κρατων. Η επιθυμια της να προδωσει τον πατερα της εμενε ανεκπληρωτη επειδη ο κομμουνισμος δεν ηταν παρα ενας αλλος πατερας, το ιδιο αυστηρος και περιορισμενος, που απαγορευε τον ερωτα ( ηταν η εποχη του πουριτανισμου ) και τον Πικασσο επισης. Παντρευτηκε εναν μετριο ηθοποιο απ' την Πραγα, μονο και μονο επειδη ειχε τη φημη εκκεντρικου και επειδη και οι δυο πατερες τον θεωρουσαν απαραδεκτο. Επειτα πεθανε η μητερα της. Την επομενη, επιστρεφοντας στην Πραγα μετα την κηδεια, ελαβε ενα τηλεγραφημα : ο πατερας της ειχε αυτοκτονησει απ' τον πονο. Την ετρωγαν οι τυψεις : ηταν τοσο κακο, απο μερους του πατερα της, που ζωγραφιζε τριανταφυλλα μεσα σ' ενα βαζο και δεν του αρεσε ο Πικασσο; Επρεπε τοσο πολυ να τον μεμφεται κανεις επειδη φοβηθηκε μηπως η κορη-του του γυριζε εγκυος στα δεκατεσσερα χρονια της; Ηταν γελοιο που δεν μπορεσε να ζησει χωρις τη γυναικα του; Και παλι, ομως, εγινε λεια της επιθυμιας της για προδοσια: προδοσια της πρωταρχικης της προδοσιας. Αναγγειλε στον αντρα της ( δεν εβλεπε πια σ' αυτον τον εκκεντρικο αλλα μαλλον εναν ενοχλητικο μεθυστακα ) οτι θα τον εγκατελειπε. Αλλα, αν προδιδεις τον Β. για τον οποιον εχεις προδωσει τον Α. αυτο δεν σημαινει οτι θα συμφιλιωθεις με τον Α. Η ζωη της διαζευγμενης καλλιτεχνιδας δεν εμοιαζε με τη ζωη των προδομενων γονιων της. Η πρωτη προδοσια ειναι ανεπιδιορθωτη. Προκαλει με αλυσιδωτη αντιδραση, αλλες προδοσιες, η καθεμια απο τις οποιες μας απομακρυνει ολο και περισσοτερο απο το σημειο της αρχικης προδοσιας. *
( απο " Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ", του ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ, μερος 3ο, κεφ. 3ο - μικρο λεξικο των ακατανοητων λεξεων (μερος πρωτο), σελ. 116-118, μτφ. Κατερινα Δασκαλακη, εκδ. ΕΣΤΙΑ - αθηνα 1986 )
