Δηλωνεται κατηγορηματικα οτι, ολα τα δημοσιευομενα ποιηματα, αποσπασματα ποιηματων η, και στιχοι κ.λπ. λογοτεχνικα κειμενα ειναι απο εντυπες εκδοσεις ευρισκομενες στη κατοχη του διαχειριστη αυτου του ιστολογιου. Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση, γινεται link κατ' ευθειαν στα ιστολογια στα οποια βρισκονται και οχι αναδημοσιευση τους, ακομη κι αν δεν υπαρχει σχετικο απαγορευτικο σημα.

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012




^^^
Και τώρα... χορός, 
μέχρι την αλλαγή του Χρόνου!!!








...Και γιά... μετά την αλλαγή!!!



Καλό σας βράδυ - το πρώτο του Νέου Χρόνου !


SISSEL KYRKJEBO








ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ


(ο Χρόνος θα το δείξει...)








ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ


Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα
χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
                                                                   ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε 
        ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
        για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
                                                                    σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
                                                                           των πετρωμάτων
σάμπως να 'σουν σίγουρος πως θα ΄ρθεί μιά μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολες 
      τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θά ΄χουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.






ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ


Φίλε ή αντίπαλε μην τ' αναγγείλεις πουθενά.
Δεσμώτης τήδε ίσταμαι τοίς ένδον ρήμασι πειθόμενος.


(απο: "ΠΟΙΗΜΑΤΑ"  1941-1974, έκδ. ύψιλον / βιβλία, αθήνα 1991, ενότητα : Ευθύτης Οδών / σ. 128 και 129)


σημ. του blogger :
Ο Άρης Αλεξάνδρου ήταν απόφοιτος του Βαρβακείου του έτους 1940.

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

ΕΥΑΝΘΙΑ ΣΟΥΤΟΓΛΟΥ





< < < ΚΛΙΚ στην εικόνα!








PAUL CELAN





ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ


Χιονόπτωση, πυκνότερη και πυκνότερη,
περιστερόχρωμη, σαν χθες,
χιονόπτωση, σαν να κοιμάσαι ακόμα και τώρα.

Λευκό ολούθε στοιβαγμένο.

Προς το επέκεινα, απέραντο,
το ίχνος από το έλκυθρο του αφανισμένου.

Από κάτω, κρυμμένο,

προβάλλει ανάστροφο,
αυτό που κάνει τα μάτια τόσο να πονούν, 
λόφο το λόφο,
αθέατο.

Πάνω στον καθένα,

επαναπατρισμένο στο σήμερά του
ένα Εγώ που γλίστρησε προς τη σιωπή :
ξύλινο, ένας πάσσαλος.

Εκεί : ένα συναίσθημα,

που το φυσά προς τα δω ο παγωμένος άνεμος,
στερεώνει την περιστερόχρωμη,
τη χιονόχρωμη σημαία του.


(από : "Γλωσσικό Πλέγμα", μτφ. Ιωάννα Αβραμίδου, επίμετρο Joachim Seng, εκδόσεις ΑΓΡΑ, αθήνα - Δεκ. 2012 / σ. 31)

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

ΜΩΡΑΪΤΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ




"Απεσύρθην εις το τραπεζάκι μου, ακούμβησα την κεφαλήν μου επάνω εις την δεξιάν μου χείρα και διελογιζόμην: Τι είδα και τι άκουσα εις την αγοράν; Αμνούς και πτηνά και χοίρους στολισμένους σαν ψεύτικους. Φώτα και φαναράκια, οπωρικά με χρυσά βαράκια και παντός είδους όψα. Πηγαινοερχόμενους τους Αθηναίους' οψοκομιστάς αναμένοντας, φωνάς, αλαλαγμούς, ορυμαγδόν, τρικυμίαν. [...] Εκείνο όμως οπού ήθελα, δεν το είδα! Ναι, δεν το είδα! Δεν εκατάλαβα διόλου ότι ξημερώνουν Χριστούγεννα!"

(Από αναμνηστικό κείμενο του 1927, με τίτλο "Η εξέλιξις του πανηγυρικού μου διηγήματος: Χριστουγεννιάτικον - Πρωτοχρονιάτικον, κλπ.", του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη / δες : εισαγωγικό σημείωμα του Σπύρου Τσακνιά : "Χριστουγεννιάτικα διηγήματα", εκδ. Πατάκη, αθήνα - Νοεμβριος 1997, σ. 14)


LULLABY


Καλό ξημέρωμα...
στους ξενύχτηδες... 
εμπόρους των εθνών, και,
της ανθρώπινης δυστυχίας και πόνου...













Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !!!


του Φώτη Κόντογλου



Εικόν' αχειροποίητη...


Εικόν' αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ' είχα,
κ' είχα για μόνο φυλαχτό μιά της κορφής σου τρίχα !
Ονείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα
σαν περιστέρι στη σπηλιά μ' ετάραξαν για σένα.
Κίνδυνο, μαύρο σύγνεφο, οι μάγισσες μου λένε'
τ' αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται να κλαίνε.
Να σε χαρή κ' η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια,
οπούναι σαν αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια.
Συ στο σκολειό δεν έμαθες να γράφης ραβασάκια'
στα χείλη σου τα ρόδινα πού τάβρες τα φαρμάκια ;
Στα μάτια τα ψιχαλιστά, πόχει ο έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα ένας θεός το ξέρει.
Τα μάτια τα ψιχαλιστά γύρνα σ' εμέ, πουλί μου,
αγάπη μου περήφανη, αγάπη διαλεχτή μου !
Κι αυτό το μορφοδούλικο, το τιμημένο χέρι, 
αν έσφιξε ή τόσφιξαν ένας θεός το ξέρει...
Τη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ΄αρνηστής, πουλί μου,
αγάπη μου αιώνια, αγάπη μου υστερνή μου !..


( του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, από Ανθολογία της Νεοελληνικής Γραμματείας - Η Ποίηση των Ρένου Ηρακλή & Στάντη Αποστολίδη, αθήνα 1983, τ. Β' - σ. 969 )

σημ. του blogger :
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ήταν αριστούχος απόφοιτος του Βαρβακείου, του έτους 1874.






Ευσταθίου εξ Ιωαννίνων (1638)





του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ( EL GRECO)





Αγνώστου (16ος αιών - Μόσχα)

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

ΕΠΕΙΔΗ


...κρύο πολύ, κι αέρας, και,


Χριστούγεννα... ad portas



λίγη... ζεστή μουσική (σαν ένα παλιό κονιάκ), 
για να συνέλθουμε !






Καλό Σαββατόβραδο !


Όπως φαίνεται... 
γλυτώσαμε απο την πλανητική καταστροφή



Καλημέρα!

ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ ΤΙΤΟΣ


Από τη παρουσίαση, χθες το απόγευμα, στον ΙΑΝΟ (Σταδίου),
της νέας ποιητικής συλλογής του Τίτου Πατρίκιου :


ΣΕ ΒΡΙΣΚΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ !


από τις εκδόσεις ΚΙΧΛΗ.














ανάρτηση αφιερωμένη!


Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ...


στον ΙΑΝΟ (Σταδίου)




^^^
του Βασίλη Πέρρου ( Ο Μικρός πρίγκηπας )
^^
Κ Λ Ι Κ στη ζωγραφιά !

Κ λ ι K,  κι... > Ε Δ Ω ! < ...


Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012


Αν είναι απόψε η τελευταία νύχτα μας σε τούτο τον πλανήτη...
ας είναι, τουλάχιστον, στρωμένη με τριαντάφυλλα όλων των χρωμάτων... μ΄ αρώματα,
και χορούς...

















...ό, τι κι αν γίνει,
εις το επανιδείν...

E. E. CUMMINGS




^^^
...συνεχίζεται από 'δω...
(Κ Λ Ι Κ στη φωτό)

...(το 2ο ποίημα) :


αυτά τα παιδιά που τραγουδούν σε πέτρα μιά
σιωπή πέτρας αυτά τα
μικρά παιδιά τα τυλιγμένα με πέτρινα
άνθη που ανοίγουν για
πάντα αυτά τα σιωπηλώς μι
κρά παιδιά είναι πέταλα
το τραγούδι τους είναι ένα λουλούδι πα
ντοτινό τα πέτρινά τους 
άνθη
σιωπηλώς τραγουδούνε
ένα τραγούδι πιό σιωπηλό
απ' τη σιωπήν αυτά τα πάντα
...(και το 3ο ποίημα) :
παιδιά για πάντα
που τραγουδούν στεφανωμένα με άνθη
που τραγουδούν παιδιά από
πέτρα μ' ανθισμένα
μάτια
ξέρουν αν ένα
μικ      ρό
δέντρο ακούει
για πάντα τα πάντα παιδιά που τραγουδούν για πάντα
ένα τραγούδι πλασμένο
από σιωπή σαν την πέτρινη σιωπή τού
τραγουδιού


^^^
Κ Λ Ι Κ στην ζωγραφιά !

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

FORTUNE TELLER


Καλό βράδυ!



ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ


VI

Εχθρός ο χρόνος μαζί μας παίζει
παιχνίδι χωρίς νόημα
ως την εξάντληση την έσχατη.
Μα γίνεται στιγμή
που η ψυχή μας όλη
τα πικραμένα χείλη μας ξανοίγει
σ' ένα χαμόγελο ευδίας.
Ταξιδεύουμε τότε στον άπειρο χρόνο
το φίλο μας ωκεανό τον απέραντο.


(από : "ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ" - ενότητα : Σε άλλη διάσταση, εκδόσεις "καλειδοσκόπιο", αθήνα - Αυγ. 2001 / σ. 22)







ΦΩΝΕΣ







62

Στο χτηματάκι σου, που είναι όλο λάσπη, φύτεψε ένα λουλούδι' αλλιώς το χτηματάκι σου θα το χάσεις μέσα στη λάσπη.








64


Η χαρά μου, όταν τη βλέπω σ' έναν άλλο, τι μεγάλη που είναι !



77


Τι ασήμαντος που είσαι δίχως ένα λουλούδι, δίχως ένα άστρο, δίχως ένα μαχαίρι !



85


Θα σου φέρω λουλούδια εκεί που ξέρουν πως είσαι κι εκεί που ξέρω πως είσαι' σε δυο διαφορετικά μέρη.



358

Ο έρωτας, που χωράει σε ένα λουλούδι, είναι απέραντος.


(από : ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ - "Επιλογή από τις Voces", μτφ. Έ. Χ. Γονατάς, Εκδόσεις Στιγμή, αθήνα - Δεκ. 1992 / σελ. 27, 28, 31, 32 και 91 αντίστοιχα)






Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΒΑΒΟΥΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ


μάτια (α)


Τα μάτια σου, τα μάτια σου θυμάμαι
πυγολαμπίδες πού 'χαν τρελαθεί μες  στο σκοτάδι

Μ' ένα τους βλέμμα με πεθαίναν
με μια ματιά τους μ' ανασταίναν.

Τα μάτια σου, τα χείλη σου,
ν' αντανακλούν μαρμαρυγές τη νύχτα
πυγολαμπίδες στο σκοτάδι
                              πού 'σβησαν την αυγή.

(από : "τα ακαριαία : εμείς" /1980 - 1984 /, έκδ. ΚΕΔΡΟΣ, αθήνα - Οκτ. 1999 / σ. 57)






Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΑΡΧΑΙΟ ΠΗΓΑΔΙ


Καλό σας βράδυ βροχερό!





...παρέα με τον Abdullah Ibrahim!




ΑΓΓΕΛΑΚΗ - ΡΟΥΚ ΚΑΤΕΡΙΝΑ





ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ



Στο αειθαλές καταφεύγει η κρύα μέρα,
η παγωνιά λάμπει στις άκρες των φύλλων
κι ό,τι ζεστό είναι ν΄ανθίσει στο μέλλον
περιμένει σκυφτό κάτω απ' το χώμα.
Προς το βράδυ η φύση βρίσκει τρόπο
κι ανάβει τη σκοτεινιά της,
όπως τα ζώα που μες στις γούνες τους
κρύβουν ένα μεγάλο μυστικό :
Πώς να πολεμούν το ξεροβόρι
με τη θαλπωρή της αθωότητάς τους.
Εδώ εγώ τι κάνω; Κοιτάω μεσ' απ' τα χρονοφαγωμένα
παράθυρα τους ανέμους
ερωτικούς ν' αγκαλιάζουν τη βλάστηση
και φαντάζομαι επεισόδια απ' τη ζωή μου,
σκηνές του θανάτου μου να παίζονται
στην ερημωμένη βεράντα
με πρωταγωνιστή τον εγωπαθή χρόνο.
Βγήκε ένας ήλιος σκληρός σαν τιμωρία
και τα παιδιά της γειτονιάς μπόγοι
μες στα κουμπωμένα παλτά τους στο μουγκό χωράφι
ξαναβρίσκουν τις κρυψώνες της αιθρίας.
Μέσα μου σιωπή όπως στο παλιό κλειστό σαλόνι...
Τι έργα και τι ημέρες... Το σάρκινο σπίτι μου
με ξαφνιάζει με την αντοχή του στα τόσα πάθη
κι άλλοτε πάλι ετοιμόρροπο
μου φαίνεται μες στη νωθρή του ασάφεια.
Ίσως τίποτα δεν ήθελα να πώ ποτέ
και για κανέναν'
νά 'μουνα μόνο ο απόηχος των ιαχών του ωραίου,
μιά ευαίσθητη πλάκα
που πάνω της δοκιμαζόταν η σαγήνη...
Αλλά νά η ελιά ολόκληρη ξεστηθώνεται
μπρος στη θάλασσα,
ξεκινά κι αυτή όπως όλα τα ριζωμένα όντα
απ' το άφατο
κι όπως υψώνεται μαθαίνει
να μιλά μιάν άλλη γλώσσα.
Αν είναι έτσι, δεν έχασα ποτέ
παρά το χρόνο μου'
Όλα όσα μοιάζουν με απώλειες
είχαν έρθει απέξω.
Κι έπειτα δε μού 'χαν πεί τίποτα
γι' αυτές τις στιγμές που θά 'μουνα σαν τη φύση :
άδεια.
Και δε μού 'χαν πεί τίποτα γι' αυτό το άδειο :
πολύλαλο.

(από τη συλλογή : ΑΔΕΙΑ ΦΥΣΗ, ενότητα Ποιήματα Παύσης, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, αθήνα - απρίλιος 1993 / σελ. 52, 53)







σημ. :

φωτογραφίες του χ. α. (Ρώμη, giardini di villa borghese - μεταξυ 7.45 και 8 η ώρα το πρωί, μετά από ολονύχτια βροχή, με ομίχλη - χειμώνας 1962 - 63 / μηχανή Yashica - film kodak b/w)


Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

ΕΥΑΝΘΙΑ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ




E. E. CUMMINGS


ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Αν δεν μπορείς να φας ανάγκη

να καπνίσεις κ' εμείς δεν έχει
τίποτα να καπνίσουμε : πάμε κούκλα μου

ώρα για ύπνο
αν δε μπορείς να καπνίσεις ανάγκη

Να τραγουδήσεις κ' εμείς δεν έχει

τίποτα να τραγουδήσουμε' πάμε κούκλα μου
ώρα για ύπνο

αν δε μπορείς να τραγουδήσεις ανάγκη
να πεθάνεις κ' εμείς δεν έχει 

Τίποτα να πεθάνουμε, πάμε κούκλα μου

ώρα για ύπνο 
αν δε μπορείς να πεθάνεις ανάγκη

να ονειρευτείς κ' εμείς δεν έχει
τίποτα να ονειρευτούμε (πάμε κούκλα μου

Ώρα για ύπνο)

ψηλά στη σιωπή την πράσινη
σιωπή με μια λευκή γη μέσα της

θα (φίλα με) φύγεις

έξω στο πρωινό το νεαρό
πρωινό μ' ένα ζεστό κόσμο μέσα του

(φίλα με) θα φύγεις

μέσα στο ηλιόφως τ' όμορφο
ηλιόφως με μιά στέρεη μέρα μέσα του

θα φύγεις (φίλα με

χαμηλά στη μνήμη σου και
μιά μνήμη και μνήμη
εγώ) φίλα με (θα φύγω)

(από : "Ανθολογία Παγκοσμίου Ποιήσεως" του Άρη Δικταίου, ποίημα πρώτο, εκδόσεις Φέξη, αθήνα - 1960 / σελ. 678, 679)



^^^
Κ Λ Ι Κ στη φωτό
 του e. e. cummings 
( η σύζυγος του ποιητή και ζωγράφου )


Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

ΜΠΟΡΙΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ


ΜΕΡΟΣ  ΔΕΥΤΕΡΟ

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΝ ΚΥΚΛΟ




12


Ο καιρός αγωνιζόταν να μη χειροτερέψει. Οι στάλες της βροχής τονίζαν ρυθμικά το τικ - τακ τους στα λούκια και, κάθε σκεπή μετάδινε, τους δικούς της χτύπους στην πλαϊνή της, όπως την άνοιξη. Είταν αποχιονιά.

Έκανε όλη τη διαδρομή σα ναρκωμένη και μόνο όταν μπήκε στο σπίτι πήρε συνείδηση για το τι είχε γίνει.
Στο σπίτι όλοι κοιμόντανε. Ξανάπεσε σε βύθιση, κ' έτσι θολωμένη κάθησε στην τουαλέττα της μαμάς με το ανοιχτογάλαζό της φόρεμα, σχεδόν άσπρο, γαρνιρισμένο με νταντέλλα, και με το μακρύ βέλο, που τάχε πάρει για ένα βράδυ απ' το ατελιέ, σα να πήγαινε σε χορό μεταμφιεσμένων. Καθόταν απέναντι στο ίδιο της το είδωλο, μπρός στον καθρέφτη, μα δεν έβλεπε τίποτα. Ύστερα σταύρωσε τα χέρια πάνω στο τραπεζάκι κι ακούμπησε το κεφάλι.
Αν το μάθαινε η μαμά, θα τη σκότωνε. Πως μπόρεσε να γίνει κάτι τέτοιο ; Τώρα πιά είταν πολύ αργά. Έπρεπε να το σκεφτεί από πριν.
Τώρα πιά είταν μιά γυναίκα - έτσι δεν το λένε ; - χαμένη. Μια ηρωίδα γαλλικού ρομάντζου. Αύριο στο γυμνάσιο θα καθόταν στο ίδιο θρανίο πλάι στις άλλες, αθώες παιδούλες σε σύγκριση μ' αυτή. Κύριε, Κύριε, πως μπόρεσε να μου συμβεί !
Μιά μέρα, ύστερα από χρόνια, όταν θα είναι πιά δυνατό, η Λάρα θα τα διηγηθεί όλα στην Όλια Ντέμιν. Η Όλια θα της πάρει το κεφάλι στα χέρια και θα ξεσπάσει σε αναφυλλητά.
Έξω από το παραθύρι μουρμούριζαν οι στάλες της βροχής και τριζοβολώντας απαντούσε ο πάγος που έλειωνε. Κάποιος στο δρόμο χτυπούσε δυνατά στη διπλανή πόρτα. Η Λάρα δε σήκωσε το κεφάλι. Οι ώμοι της ανασκιρτούσαν απ' τους λυγμούς.

(από : "Δόκτορ Ζιβάγκο", μτφ. Μιχ. Λίλλη - Γ. Δυριώτη, εκδοτικός οίκος ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ, αθήνα - δεκ. 1958, σ. 48)






FIDDLER ON THE ROOF

Καλό Σαββατοκύριακο!



^^^
Κ Λ Ι Κ στη φωτό











Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΤΡΕΛΛΗ ΡΟΔΙΑ




ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ


Ημιολόκληρον


Να είσαι απλός
και περιττός
αυτό 'ναι κάτι.

Να μη 'σαι τίποτα
(ούτε απαραίτητος)
επίσης είναι.

Να κλεις με νόημα
(βλακείας ένεκεν)
τόνα σου μάτι

Κάνε το κι έσο
ημιβέβαιος
και μείνε.

Μείνε ημιόχις
ημιναινές
-- κράτα ημιπόζα.

Έσο ημίβλεπτος
ημιαν-φάς
και -τότε- τέλεια
η φήμη θάρτει σου
σαν μιά Κυρία
ημιμιμόζα

λίγον τι κρύα
και λίγον μπλάβη
από τα γέλια...


( από : "ΠΟΙΗΤΕΣ στη ΣΚΙΑ", επιμέλεια ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΛΑΝΑΣ,
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, αθήνα - οκτώβριος 2012 / σελ. 215 - 216)


Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

ΚΑΡΟΥΖΟΣ ΝΙΚΟΣ


Με θάνατο στοχάσου με στην ερημοσύνη
Ουρανισκόφωνη χαρά και πίκρα χειλεόφωνη
Άμα πεθαίνεις έως πού πεθαίνεις ;
Κεντρομόλος φεύγεις φυγόκεντρος έρχεσαι.


25 Αυγούστου 1990


(από τη συλλογή "Ευρέσεις Από Κυανό Κοβάλτιο", 
έκδ. ΙΚΑΡΟΣ, αθήνα - σεπτ. 1991, σ. 27)

ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ


" Ή Φωνή των Φαρσάλων ", 10 Μαρτίου 1959 :

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ 
ΔΙΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΣΥΜΒΑΝΤΑ

Ό αστυνομικός συντάκτης της " Φωνής των Φαρσάλων " πληροφορείται εξ εγκύρου πηγής τα κάτωθι : " Έν και το αυτό πρόσωπον είναι ο δράστης των μυστηριωδών συμβάντων τα οποία εσημειώθησαν τας νύκτας 5ης και 7ης Μαρτίου.
Ιδού τα προκύψαντα, αποκαλυπτικά πράγματι, στοιχεία : Την νύκτα της 5ης Μαρτίου, ο συμπολίτης κ. Ιωάννης Χαρίτος, εμπορορράπτης, διερχόμενος περί ώραν 9.30 εκ της οδού Τρικάλων, αντελήφθη άγνωστον άνδρα να ρίπτη λίθον εις την βιτρίνα του καφέ - ζαχαροπλαστείου " Η Ωραία Θεσσαλία " και να τρέπεται πάραυτα εις φυγήν. Ως εδήλωσεν εις την αστυνομίαν  ο κ. Χαρίτος, τα χαρακτηριστικά του δράστου συμπίπτουν απολύτως προς τα χαρακτηριστικά του αγνώστου ο οποίος έρριψε λίθον εις το παράθυρον της Λέσχης την νύκτα της 7ης Μαρτίου : ηλικία 40 ετών, ανάστημα μέτριον, σωματική διάπλασις μετρία, καλοενδεδυμένος. Πρόκειται συνεπώς περί ενός μόνον δράστου. Και ερωτάται : Ποίος ο δράστης ; Ποία τα αίτια των πράξεων του ;
Ενδεικτικόν της σοβαρότητος του ζητήματος είναι και το γεγονός, ότι, από της χθες, την υπόθεσιν ανέλαβε το Τμήμα Ασφαλείας, και δη προσωπικώς ο διοικητής αυτού, διακεκριμένον ανώτερον στέλεχος της Βασιλικής Χωροφυλακής, μοίραρχος κ. Δημοσθένης Προκοπίου.
Η " Φωνή των Φαρσάλων " είναι βεβαία ότι ο κ. Προκοπίου θα επιτύχη ως τάχιστα την σύλληψιν του δράστου, προς γαλήνευσιν της κοινής γνώμης της πόλεώς μας, η οποία τα τελευταία 24ωρα, τελεί υπό το κράτος βαθείας ανησυχίας.

[... ]



" Η Φωνή των Φαρσάλων ", 12 Μαρτίου 1959 :



" ΔΡΑΚΟΣ " ΕΙΣ ΤΑ ΦΑΡΣΑΛΑ !


" Δράκος " κυκλοφορεί εις τα Φάρσαλα !
Χθες τη νύκτα εσημειώθη και νέον κρούσμα του μυστηριώδους αγνώστου, αποδεικνύον ότι "Δράκος" κυκλοφορεί εις την πόλιν μας, ωσεί να επρόκειτο περί του ομιχλώδους Λονδίνου. Ιδού τα συνταρακτικά γεγονότα : Χθες τη νύκτα, και περί ώραν 11.45, η κυρία Μαρία Καραδήμα, οικοκυρά, επιστρέφουσα εις την οικίαν της εκ τινός φιλικής οικίας, αντελήφθη, καθ' όν χρόνον διήρχετο την οδόν Γεωργίου Καραϊσκάκη, άγνωστον άνδρα να την παρακολουθή και να την πλησιάζη εις ερημικόν σημείον της οδού. Έντρομος η κυρία Καραδήμα, προσεπάθησε ν' απομακρυνθή, αλλ' ο άγνωστος, ο "Δράκος" ως οφείλομεν να τον αποκαλώμεν του λοιπού, την επλησίασεν έτι περισσότερον και επεχείρησε να της επιτεθή. Η κυρία Καραδήμα ουδέ εις βοήθειαν ηδυνήθη να καλέση, διότι είχε κυριολεκτικώς παραλύσει εκ φόβου. Την στιγμήν εκείνην, κατ' ευτυχή συγκυρίαν, εφάνησαν εις το βάθος διερχόμενοι διαβάται, και ο "Δράκος", φοβηθείς, ετράπη εις φυγήν και εξηφανίσθη.
Η κυρία Καραδήμα μετέβη ολίγον αργότερα εις το Τμήμα Ασφαλείας, συνοδευόμενη υπό του συζύγου της, και κατήγγειλε την επίθεσιν του " Δράκου ", του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι τα γνωστά : ηλικία 40 ετών, ανάστημα μέτριον, σωματική διάπλασις μετρία, καλοενδεδυμένος. Ως επληροφορήθημεν, η κυρία Καραδήμα εδήλωσεν επίσης ότι ο "Δράκος " είχε μακράς χείρας και οφθαλμούς απαστράπτοντας εις το σκότος της νυκτός. Επληροφορήθημεν  εξ άλλου, ότι η κυρία Καραδήμα έχει καταληφθή υπό νευρικής ταραχής, έχουσα διαρκώς προ οφθαλμών τον " Δράκον ".
" Δράκος " λοιπόν κυκλοφορεί εις τα Φάρσαλα !!
Και ερωτώμεν τους αρμοδίους : Πού πάμε ;
Εφ' όσον ο " Δράκος " κυκλοφορεί ελεύθερος, ουδείς γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα.

[... ]

Δε θυμάμαι ποιό δρόμο περνούσα, σαν άκουσα να με φωνάζουν από το αντικρινό πεζοδρόμιο. Ξαφνιάστηκα που με είχαν γνωρίσει παρ' όλο που η νύχτα είταν κατασκότεινη και παρ' όλο που εβάδιζα γρήγορα.

Στάθηκα. Ο άνθρωπος από το αντικρινό πεζοδρόμιο ήρθε. Είταν ο κύριος Χιδίρογλου, υπάλληλος της Εμπορικής Τραπέζης. Ψηλός, αδύνατος, με πολύ μικρά μάτια σα χάντρες, θα είταν πενήντα και πλέον, έδειχνε όμως νεώτερος.
"Πολύ χαίρομαι που σας συναντώ απόψε", είπε. Και το σάλιο του μού ήρθε καταπρόσωπο και αηδίασα. "Παρομοίως", είπα, και, για κάθε ενδεχόμενο, έκανα ένα βήμα πίσω. Παραλίγο να πω: "Δεν καταλαβαίνω πώς διάβολο με γνωρίσατε νυχτιάτικα !".
"Μάτι όμως, έ ; Αητός !" είπε ο κύριος Χιδίρογλου. Και πρόσθεσε : "Να χτυπήσω ξύλο !". Πήγε στο στύλο του ηλεκτρικού και χτύπησε ξύλο δυό φορές. Ύστερα ήρθε κοντά μου. "Έχω κάτι για σας", είπε με ύφος εμπιστευτικό. "Πρώτης τάξεως κοπέλα ! Άλφα - άλφα ! Και το σημαντικώτερον : τρείς χιλιάδες κομμάτια τοίς μετρητοίς !".
Ένα τέταρτο, ίσως και παραπάνω, με κράτησε εκεί ο κύριος Χιδίρογλου με τη φλυαρία του. Είπε πολλά, πάρα πολλά. Πως είταν καιρός ν' αποφασίσω το γάμο, πως η ευκαιρία, το συνοικέσιο που μού επρότεινε, είταν κάτι εξαιρετικό, πως η κοπέλα, δεν είταν βέβαια ούτε πολύ νέα, ούτε πολύ όμορφη, εμφανίσιμη πάντως, είχε πολλά χαρίσματα, τα γαλλικά της, το πιάνο της, και προ παντός τρείς χιλιάδες κομμάτια τοις μετρητοίς...
Αδύνατον να τον διακόψω με τη φόρα που είχε πάρει. Εδέησε να φταρνιστεί δυό φορές απανωτά, για να βρω την ευκαιρία να του πω : "Με συγχωρείτε, είμαι βιαστικός. Θα το συζητήσουμε το πράγμα άλλη φορά". "Εν πάσει περιπτώσει, εθεώρησα χρέος μου...", είπε φανερά δυσαρεστημένος. Και πρόσθεσε : "Απροπό ! Είναι και χριστιανικών αρχών ! Να πάρει ο διάβολος, έπρεπε να το πω ευθύς εξ αρχής !".
Μου έδωσε το χέρι του. Είταν ιδρωμένο και αηδίασα. "Έχομε 5 Μαρτίου απόψε", είπε. "Θα σας δώσω προθεσμία να σκεφθείτε έως τας 7 Μαρτίου. Προθεσμία τεσσαράκοντα οκτώ ωρών ! Λοιπόν, αν δεν έχω απάντησίν σας έως τας 7 Μαρτίου, μεσονύκτιον ακριβώς, τότε θα είμαι ελεύθερος να διαθέσω αλλού...". Σκόνταψε. ¨Το εμπόρευμα" παραλίγο να πω. "Σύμφωνοι", είπα. "Θα σκεφθώ". "Ωρίμως !" ετόνισε ο κύριος Χιδίρογλου. "Ωρίμως", είπα και χωρίσαμε.
Ούτε δέκα βήματα δεν είχα κάνει, όταν με φώναξε : "Κύριε Βασιλειάδη !". Στάθηκα. "Με συγχωρείτε, γιατρέ μου ! Έχετε ώραν ακριβείας ;". "Υποθέτω", είπα. Στον αναπτήρα μου, κοίταξα το ρολόϊ. Είπα : "Είναι 9.13".
Στις 9.30 έριξα την πέτρα στη βιτρίνα του καφεζαχαροπλαστείου  "Η Ωραία Θεσσαλία".


(αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ : "Σήμα Κινδύνου", έκδ. Εστία, αθήνα - 1962, σελίδες 75, 76, 77, 83 και 84)






...για κυρίους

με... ΨΗΛΑ ΚΟΛΑΡΑ                                                                                 
και
"ποιητές"
του... ΣΩΡΟΥ