Δηλωνεται κατηγορηματικα οτι, ολα τα δημοσιευομενα ποιηματα, αποσπασματα ποιηματων η, και στιχοι κ.λπ. λογοτεχνικα κειμενα ειναι απο εντυπες εκδοσεις ευρισκομενες στη κατοχη του διαχειριστη αυτου του ιστολογιου. Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση, γινεται link κατ' ευθειαν στα ιστολογια στα οποια βρισκονται και οχι αναδημοσιευση τους, ακομη κι αν δεν υπαρχει σχετικο απαγορευτικο σημα.

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

MEDITATION



ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΘΥΜΗΘΗΚΑ


... αγαπητε ποιητη και φιλε.

θυμηθηκα που περσι τετοιο καιρο, σε μια συζητηση μας
συμφωνησαμε οτι, λυση αλλη στην κατασταση που ειχε αρχισει, ηδη,
να διαμορφωνεται δεν υπαρχει παρα μονο...

ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ


Song written by Nikos Kypourgos for a stage version of the homonymous story of Antoine de Saint-Exupery. Lyrics: Kostas Kartelias. Vocals: Melina Kana. LP: The garden's secrets.
Τραγούδι σε μουσική του Νίκου Κυπουργού και στίχους Κώστα Καρτελιά για θεατρική παράσταση του ομώνυμου έργου του Σαιντ- Εξυπερύ. Τραγούδι: Μελίνα Κανά. Από τη συλλογή "Τα Μυστικά του Κήπου".



Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

ΓΚΑΝΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ




Και ιδου ιππος πυρρος

Στον Δημητρη Κοσμοπουλο

Κεφαλη αλογου σκυβει να πιει νερο.
Ισα που προλαβε να δει, εκτος απ' τη μορφη του, μιαν αλογομυγα
επανω στα καπουλια, πριν σπασει ο καθρεφτης της πηγης.
Ρουθουνια ανοιγμενα γεματες γουλιες ηρεμη ανασα και μονο
τα ματια του τρομαγμενα, με το τρεμισμα μιας σκιας στον αερα.

Ξανα.

Αναπεπταμενο πεδιο. Γυρω βουνα. Ενα αλογο πινει νερο. Η
καμπυλη του αυχενα του τοξο καλα τανυσμενο. Αερακι στη χαιτη,
οταν μαυρο πουλι περναει ψηλα. Η σκια του βιτσια στα καπουλια.

Ξανα.

Χαμηλη πτηση με ελικοπτερο πανω απο τη Δρακολυμνη της
Τυμφης. Καταπρασινο οροπεδιο αναμεσα σε χιονισμενα βουνα.
Στην οχθη της λιμνης ενα αλογο πυρρο ξεδιψαει. Αλαφιαζεται.
Τρεχει. Τρεχουν μαζι του και τ' αλλα λευκα, φαια, πυρρα, σιβα,
μαυρα, 150 αλογα κατω απο ενα καπω, στο δρομο Ιωαννινων -
Κοζανης.


(του ΜΙΧΑΛΗ ΓΚΑΝΑ, απο τη συλλογη Αψινθος)

!!!


... < CLICK > ...

Things Ain't What They Used To Be



2nd... < PART > ...

ΑΠΟΨΕ... ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΩ



Η ΠΟΥΛΙΑ / ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ


Τρίτη 28 Ιουνίου 2011





Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

El Cartero



PABLO NERUDA





Το γελιο σου


Παρε μου το ψωμι, αν θες,
παρε μου τον αγερα, μα
μη μου παιρνεις το γελιο σου.

Μη μου παιρνεις το ροδο,
τη λογχη που τιναζεις,
το νερο που ξαφνου
χυμα απ' τη χαρα σου,
το αποτομο κυμα
το ασημι που γεννας.

Ειναι σκληρος ο αγωνας μου και γυρνω
με ματια κουρασμενα
θωρωντας καποτε
τη γη που δεν αλλαζει,
μα ερχεται το γελιο σου
αναθρωσκωντας στον ουρανο γυρευοντας με
και μου ανοιγει τις πορτες
ολες της ζωης.

Αγαπη μου, στις πιο μαυρες
ωρες μου τιναζεται
το γελιο σου, κι οταν ξαφνου
δεις το αιμα μου
να λεκιαζει τις πετρες του δρομου,
γελα, γιατι το γελιο σου
θα 'ναι στα χερια μου
σα δροσερο σπαθι.

Διπλα στη θαλασσα του φθινοπωρου,
το γελιο σου ας αναβρυσει
σα συντριβανι, ολο αφρο
και την ανοιξη, αγαπη,
θελω το γελιο σου σαν
τον ανθο που προσμενα,
τον γαλανο ανθο, το ροδο
της βουερης πατριδας μου.

Γελα στη νυχτα,
στη μερα στο φεγγαρι,
γελα στις στριφτες
στρατες του νησιου,
γελα σ' αυτο το αγαρμπο
αγορι που σ' αγαπα,
μα οταν ανοιγω τα ματια και τα κλεινω,
οταν τα βηματα μου φευγουν,
οταν γυρνουν τα βηματα μου,
αρνησου-με το ψωμι, τον αγερα,
το φως, την ανοιξη,
μα ποτε το γελιο σου
γιατι θα πεθανω.


μτφ./αποδοση Ν. Χρυσοπουλος

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

DOS ALMAS



Κελα'ι'δισματα της "Ερημος"




το ακουσα... < ΕΔΩ > ... πριν λιγα λεπτα και μ' αρεσε πολυ!

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ


Ο Μυστικός Ποιητής

hommage a raveL

η σκιά της λίμνης
απλώνονταν μέσ' στο δωμάτιο
και κάτω από κάθε καρέκλα
κι' ακόμη κάτω απ' το τραπέζι
και πίσω απ' τα βιβλία
και μέσ' στα σκοτεινά βλέμματα
των γύψινων προπλασμάτων
ακούγονταν σαν ψίθυρος
το τραγούδι της
μυστικής ορχήστρας
του νεκρού ποιητή

και τότε μπήκε η γυναίκα που περίμενα
τόσον καιρό
ολόγυμνη
μέσ' στ' άσπρα ντυμένη
κάτω απ' το φως του φεγγαριού
με τα μαλλιά λυμένα
με κάτι μακριά πράσινα χορτάρια μέσα στα μάτια
που κυματίζανε αργά
ωσάν τις υποσχέσεις
που δεν δοθήκανε ποτές
σε μακρινές άγνωστες πόλεις
και σ' άδεια
ερειπωμένα
εργοστάσια

κι' έλεγα να χαθώ κι' εγώ
σαν το νεκρό ποιητή
μέσα στα μακριά
μαλλιά της
με κάτι λουλούδια
π' ανοίγουν το
βράδυ
και
κλείνουν
το πρωί
με κάτι ψάρια ξερά
που κρέμασαν
μ' ένα σπάγγο
ψηλά
στην καρβουναποθήκη

κι' έτσι να φύγω
μακριά
απ' την οχλαγωγή
και το θόρυβο
του σκοπευτηρίου
να φύγω μακριά
μέσ' στα σπασμένα
τζάμια
και να ζήσω
αιώνια
πάνω στο ταβάνι
έχοντας όμως
πάντα
μέσα στα μάτια
τα μυστικά τραγούδια
της νεκρής ορχήστρας
του
ποιητή


Νικος Εγγονοπουλος


Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Σαββατο βραδυ




Και τι να κανει πια η ποιηση μου ;
Οι στιχοι μου και τι να πολεμησουν ;
Να γινουν οι μισοι τραγουδι,
οι αλλοι μισοι κραυγη π' αρνιεται το τραγουδι ;

Δημητρης Χριστοδουλου



ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου

Στο μονοπάτι σαν θα βγεις,
Μιας ανοιξιάτικης αυγής,
Να μη ξεχάσεις να της πεις
Μια καλημέρα της ζωής

Μια καλημέρα είν' αυτή
Πες τη κι ας πέσει χάμω
Πες τη κι ας πέσει χάμω
Παλάτια χτίζουν οι θεοί
κι εμείς πάνω στην άμμο
κι εμείς πάνω στην άμμο

Με τα χαράματα σαν βγεις
Από την πόρτα της ζωής
Μια καλημέρα να της πεις
Κι ας είσαι μόνος μες στη γη

Μια καλημέρα είν' αυτή ...


CHARLIE PARKER



Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ


Τον φετινο χειμωνα μου δοθηκε η ευκαιρια να κανω μια περιηγηση σε ιστοσελιδες "σοβαροφανεις", βαρυγδουπες. Ιστοσελιδες που απ' ο,τι καταλαβα ανηκαν σε καποιους που θα μπορουσε κανεις να ονομασει διανοουμενους, κυριως νεους σε ηλικια απ' ο,τι γινοταν αντιληπτο. Οι περισσοτεροι απ' αυτους εδειχναν να ειναι πολυ διαβασμενοι. Να ειναι λατρεις της λεγομενης κουλτουρας, δηλαδη της μουσικης, της ποιησης, της ζωγραφικης, των καλων τεχνων εν γενει. Πολλοι απ' αυτους, ηταν προφανες οτι, θεωρουσαν εαυτους καλλιτεχνες και μαλιστα ριζοσπαστικους η και επαναστατες.

Σημερα, δεν ξερω γιατι, αναλογιζομενος ολα οσα διαβασα σε πολλες απ' αυτες τις ιστοσελιδες, μου θυμισαν κατι που εχει γραψει ο Ιονεσκο:
" Οι Σμιθ και οι Μαρτιν δεν μπορουν πια να μιλησουν γιατι δεν μπορουν πια να σκεφτονται. Δεν μπορουν πια να σκεφτονται γιατι τιποτα πια δεν τους συγκινει. Δεν εχουν πια παθη. Δεν μπορουν πια να ειναι ο εαυτος τους. Μπορουν 'να γινουν' καποιος αλλος. Επειδη δεν μπορουν να ειναι ο εαυτος τους, μπορουν μονο να ειναι οι αλλοι: ο κοσμος του απροσωπου. Ειναι ανταλλαξιμοι... "

Μου θυμισαν ολα αυτα επισης, οσα εχει πει, κι εχουν εκδοθει σ' ενα φυλλαδιο (2003) με τιτλο:

" Τα αλαμπουρνεζικα η Η γλωσσα των σημερινων κουλτουριαρηδων "

ο Ντινος Χριστιανοπουλος.


Θελω να παραθεσω πρωτα, μερικα σταχυολογηματα που κρατησα σημειωμενα απο τοτε (1964) που πρωτοδιαβασα το βιβλιο του ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ

" Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ "

και στη συνεχεια να διατυπωσω καποιες σκεψεις μου.

Λοιπον:

- Το πιο βαρυ φορτιο μας συνθλιβει, μας κανει να λυγιζουμε κατω απ' αυτο, μας πιεζει στο εδαφος. Αλλα, στην ερωτικη ποιηση ολων των αιωνων, η γυναικα επιθυμει να δεχτει το φορτιο του αντρικου κορμιου. Το πιο βαρυ φορτιο ειναι λοιπον ταυτοχρονα και η εικονα της πιο εντονης ζωικης ολοκληρωσης. Οσο πιο βαρυ ειναι το φορτιο, οσο κοντινη στη γη ειναι η ζωη μας, τοσο ειναι πιο αληθινη και πιο πραγματικη.
Σ' αντισταθμισμα, η ολικη απουσια του φορτιου κανει το ανθρωπινο ον να γινεται πιο ελαφρυ απ' τον ανεμο, να πεταει, ν' απομακρυνεται απ' τη γη, απ' το γηινο ειναι, να μην ειναι παρα μονο κατα το ημισυ αληθινο και οι κινησεις του να ειναι εξισου ελευθερες οσο και χωρις σημασια.
Λοιπον τι να διαλεξει κανεις; Το βαρος η την ελαφροτητα;
Προκειται για το ερωτημα που εθεσε ο Παρμενιδης τον εκτο αιωνα π.Χ. [... ]
Ο Παρμενιδης απαντουσε: το ελαφρυ ειναι θετικο, το βαρυ ειναι αρνητικο. Ειχε δικιο η οχι;
Ιδου η απορια.
[... ]

- [... ] Ο Τομας ελεγε μεσα του: να ξαπλωνεις με μια γυναικα και να κοιμασαι μαζι της, να δυο παθη οχι μονο διαφορετικα αλλα και αντιφατικα σχεδον. Ο ερωτας δεν εκδηλωνεται με την επιθυμια να κανεις ερωτα (αυτη η επιθυμια ταιριαζει σε αναριθμητο πληθος γυναικων) αλλα με την επιθυμια του μοιρασμενου υπνου (αυτη η επιθυμια δεν αφορα παρα μια και μονη γυναικα).

- [... ] Αντιθετα, ομως, μηπως κι ενα γεγονος δεν ειναι τοσο πιο σπουδαιο και φορτωμενο σημασια, οσο εξαρταται απο ενα μεγαλυτερο αριθμο τυχαιων περιστατικων;
Μονο το τυχαιο μπορει να ερμηνευθει ως μηνυμα. Αυτο που συμβαινει απο αναγκη, αυτο που ειναι αναμενομενο και που καθημερινα επαναλαμβανεται δεν ειναι παρα κατι βουβο. Μονο το τυχαιο μιλαει. [... ]
Το τυχαιο ειναι που κανει τετοια μαγια, οχι το αναγκαιο. Για να ειναι ενας ερωτας αξεχαστος πρεπει τα τυχαια να συναντιωνται σ' αυτον απ' την πρωτη στιγμη, οπως τα πουλια πανω στους ωμους του Αγιου Φραγκισκου της Ασσιζης.

- [...] Το ονειρο ειναι η αποδειξη οτι το να φανταζεσαι, το να ονειρευεσαι αυτο που δεν εχει υπαρξει, ειναι απο τις βαθυτερες αναγκες του ανθρωπου. [... ]

- [... ] Ο Τομας δεν κουραζοταν να της επαναλαμβανει οτι αναμεσα στον ερωτα και στην πραξη του ερωτα, μεσολαβει ενας κοσμος. [... ]

- [... ] Ο ερωτας αρχιζει απο μια μεταφορα. Μ' αλλα λογια: ο ερωτας αρχιζει απο τη στιγμη που μια γυναικα εγγραφεται με μια απο τις κουβεντες της, στην ποιητικη μας μνημη.

*******

Ξεκινω λοιπον τις σκεψεις μου για τις λεξεις του Κουντερα, απο το τελος προς την αρχη:

- Πιστευα τοτε - δηλαδη το 1964, οταν πρωτοδιαβασα το εκπληκτικο αυτο βιβλιο - οτι ετσι ειναι, αλλα, μονο αν εχουμε ποιητικη μνημη. Το ιδιο πιστευω και τωρα, οσο κι' αν αυτο περικλειει καποιους κινδυνους.

- Ημουν βεβαιος γι' αυτο και, εξακολουθω να ειμαι.

- Ειχα κι εξακολουθω να εχω τη γνωμη οτι, το ονειρο δεν ειναι απλα μια απο τις βαθυτερες αναγκες του ανθρωπου, ειναι μερος του ειναι του. Κι ακομη οτι, δεν ονειρευομαστε μονο αυτο που δεν εχει υπαρξει, ονειρευομαστε κι αυτο που θα θελαμε να υπαρξει και, τιποτα και, κανεις δεν μπορει να αποκλεισει την πραγματοποιηση του.

- Η ζωη-μου μου απεδειξε τη πληρη αληθεια αυτου που αναφερει ο συγγραφεας. Πιστευω απολυτα στο μηνυμα που στελνει το τυχαιο. Και γνωριζω πολυ καλα τωρα πια, τη γλωσσα που μιλαει μια συγκυρια τυχαιων γεγονοτων.

- Και γι' αυτη την αποψη ημουν βεβαιος κι εξακολουθω να ειμαι.
Ο Τομας, βεβαια, το ανδρικο προσωπο στο βιβλιο του Κουντερα, το 'λεγε.. απο μεσα του...

- Θιασωτης απο τοτε που αρχισα να "ανακαλυπτω" την ζωη και τον κοσμο οτι, η μεση οδος σε ολα σχεδον - εξαιρεσεις σε εξαιρετικες και ειδικες περιπτωσεις ειναι δεκτες - τα επιπεδα της ζωης ειναι η καλυτερη δυνατη επιλογη, δηλαδη ουτε το βαρος ουτε η ελαφροτητα, εξακολουθω να πρεσβευω το ιδιο.
Κι απορω, ειδικωτερα, με την σημερινη συμπεριφορα πολλων απο τις νεωτερες γενεες - πολλων γυναικων και πολυ περισσοτερων ανδρων(;!) - που οι μεν επιθυμουν να δεχτουν το φορτιο του αντρικου κορμιου και οι δε θεωρουν εαυτους υπερηφανους οταν αυτο συμβαινει και πιστευουν η νομιζουν οτι μ' αυτο τον τροπο επιβεβαιωνουν τη χρησιμοτητα της υπαρξης τους(???!). Αραγε, αυτη ειναι η επανασταση την οποια επαγγελλονται...?


Με τα πετεινα τ' ουρανου



Συνοδεια των βηματων της νυχτας
εκανα την αναγνωση και τη γραφη της λυπης
που κυλουσε στα ματια σου.

Φωνες νυχτοβιων εντομων ματισα
και νοτες και χρωματα ουρανια τοξα
και τραγουδησα στο σκοταδι
με τ' αηδονι των χαμενων ανοιξεων.

Στη λησμονημενη χωρα περασες υστερα
για να ξαναβγεις στο νοτια
με τα πετεινα τ' ουρανου
ανυπερασπιστη.
Και γυρισες την ωρα της θαλασσας
στ' ακρογιαλι που ζησαμε.

Ξεμακραινουν ομως τα ονειρα
και πως να ξεδιψασουμε τα λογια μας
που οι ανεμοι σιωπουν.


Γιαννης Χρυσανθοπουλος

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

SCOTT HAMILTON



ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ


(συνεχεια των 2 προηγουμενων αναρτησεων)


Ι

Art and aesthetics

8. However we define the sense of beauty, we must immediately qualify it as theoretical; the abstract sense of beauty is merely the elementary basis of the artistic activity. The exponents of this activity are living men and their activity is subject to all the cross-currents of life. There are three stages: first, the mere perception of material qualities - colours, sounds, gestures, and many more complex and undefined physical reactions; second, the arrangement of such perceptions into pleasing shapes and patterns. The aesthetic sense may be said to end with these two processes, but there may be a third stage which comes when such an arrangement of perceptions is made to correspond with a previously existing state of emotion or feeling. Then we say that the emotion or feeling is given expression. In this sense it is true to say that art is expression - nothing more and nothing less. But it is always necessary to remember (which the Croceans sometimes fail to do) that expression in this sense is a final process depending on the preceding processes of sensuous perception and formal (pleasurable) arrangement. Expression can be completely devoid of formal arrangement, but then its very incoherence forbids us to call it art.
Aesthetics, or the science of perception, is only concerned with the first two processes; art may involve beyond these values of an emotional kind. It may be said that nearly all the confusion in the discussion of art arises from the failure to keep this distinction clear; ideas that concern only the history of art are introdused into discussions of the concept of beauty; the purpose of art, which is the communication of feeling, is inextricably confused with the quality of beauty, which is the feeling communicated by particular forms.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ


( συνεχεια απο τη προηγουμενη αναρτηση )


I

(Definition of beauty)

3. There are at least a dozen current definitions of beauty, but the merely physical one I have already given (beauty is a unity of formal relations among our sense-perceptions) is the only essential one, and from this basis we can build up a theory of art which is as inclusive as any theory of art need be. But it is perhaps important to emphasize at the outset the extreme relativity of this term beauty. The only alternative is to say that art has no neccessary connection with beauty - perfectly logical position to hold if we confine the term to that concept of beauty established by the Greeks and continued by the classical tradition in Europe. My own preference is to regard the sense of beauty as a very fluctuating phenomenon, with manifestations in the course of history that are very uncertain and often very baffling. Art should include all such manifestations, and the test of a serious student of art is that, whatever his own sense of beauty, he is willing to admit into the realm of art the genuine manifestations of that sense in other people at other periods. For him, Primitive, Classical and Gothic are of equal interest, and he is not so much concerned to assess the relative merits of such periodical manifestations of the sense of beauty as to distinguish between the genuine and false of all periods.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ


I
( Definition of art )

1. The simple word 'art' is most usually associated with those arts which we distinguish as 'plastic' or 'visual', but properly speaking it should include the arts of literature and music. There are certain characteristics common to all the arts, and though in these notes we are concerned only with the plastic arts, a definition of what is common to all the arts is the best starting-point of our inquiry.
It was Schopenhauer who first said that all arts aspire to the condition of music; that remark has often been repeated, and has been the cause of a good deal of misunderstanding, but it does express an important truth. Schopenhauer was thinking of the abstract qualities of music; in music, and almost in music alone, it is possible for the artist to appeal to his audience directly, without the intervention of a medium of communication in common use for other purposes. The architect must express himself in buildings which have some utilitarian purpose. The poet must use words which are bandied about in the daily give-and-take of conversation. The painter usually expresses himself by the representation of the visible world. Only the composer of music is perfectly free to create a work of art of his own consciousness, and with no other aim than to please. But all artists have this same intention, the desire to please; and art is most simply and most usually defined as an attempt to create pleasant forms. Such forns satisfy our sense of beauty and the sense of beauty is satisfied when we are able to appreciate a unity or harmony of formal relations among our sense-perceptions.

( του Sir Herbert Read - καθηγητη Καλων Τεχνων στα καλυτερα αγγλικα παν/μια και οχι μονον - απο το κλασσικο, πλεον, συγγραμμα του " The Meaning of Art ", εκδ. " Penguin Books " - 1964 )

Αληθινα Χρωματα



Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Οι Ελαφινες



του... < CLAUDE CHABROL > ...


Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Jules et Jim



του... < Francois Truffaut > ...

με την... < Jeanne Moreau > ...

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

αποψε ειναι ωραια...



φιλε Βαγγελη...

να τον χαιρεσαι τον γυιο... τον ακορντεονιστα!

...και βεβαια ενα μεγαλο ευχαριστω απο μενα,
για την αγαπη σου
και τους στιχους που μου αφιερωσες...


ΔΥΟ ΧΟΡΙΚΑ (updated)




...μια παρασταση που Εθνικου Θεατρου στο Ηρωδειο,
με την συγκλονιστικη ερμηνεια της Βασως Μανωλιδου
που δεν θα ξεχασω ποτε


Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Η ΚΟΡΟΜΗΛΙΑ


" Ψιλολιγνη οπως ειταν, περπατουσε με το πανωκορμι της ριχμενο λιγο προς τα πισω. Πανω στο δερμα της ο ισκιος επαιρνε μιαν αποχρωση θαμπο κεχριμπαρι. Οταν καθοταν μπρος στην τουαλετα, καθως σηκωνε τα μπρατσα για να φτιαξει τα μαλλια της, η γυμνη της ωμοπλατη γεμιζε τριανταφυλλια λακακια, καποτε θελησα να τα μετρησω, αρχισα : ενα, δυο, τρια - μα ολο και αλλαζαν θεση σαν τα σημαδια του ηλιου πανω στην ισκια που ριχνει καποια φυλλωσια και τρεμοπαιζουνε καθως φυσαει τ' αερακι.
Μου κουβεντιαζε συχνα. Για μια στιγμη χανοτανε απ' το γλυκο της προσωπο η μελαγχολια, παρατουσε το βιβλιο κι ελεγε με το ιδιο εμπιστευτικο της υφος, που επαιρνε καμια φορα οταν μου μιλουσε :
- Βλεπεις, Γιαννακη, αυτος ο κατεργαρης τα γραφει πολυ εξυπνα. Δεν εχει σημασια αν ειναι σωστα η οχι οσα λεει, μα πρεπει να παραδεχτουμε πως η εξυπναδα ειναι κι αυτη μια ομορφια. Μην το ξεχνας αυτο.
Λεγοντας κατι τετοια, ειχε το υφος να μιλαει περισσοτερο στον εαυτο της παρα σ' εμενα, που τη χαζευα διχως να βγαζω νοημα. Εριχνε πισω το κεφαλι με μια κινηση σα ναθελε να ξαλαφρωσει απο το βαρος των μαλλιων.
Θαδινα κατι τωρα για να ξερω ποια ειταν τα βιβλια που διαβαζε. Αληθεια, ενιωσες ποτε σου, Φιλιππε, τη ζηλια για το παρελθον; Δεν εννοω για το... αισθηματικο, ας πουμε, παρελθον της γυναικας που αγαπησες. Αν την αγαπησες πραγματικα - μα ετσι, ενα σημαδι που θ' απομεινουνε τ' αχναρια του σα μια δημιουργια - ετσι αν την αγαπησες, το ερωτικο της παρελθον δε λογαριαζεται. Μα τα βιβλια που διαβασε; Η σκεψη της πανω σ' αυτα η οταν εβλεπε στο θεατρο ενα εργο η οταν ακουγε την Πεμπτη Συμφωνια η ενα θρησκευτικο τραγουδι των νεγρων του Μισισιπη; Και ολα τουτα ισως ναναι τιποτα μπροστα στις αγνωστες τουαλετες που φορουσε καποτε... Ομως, ποια γυναικα θα μπορουσε να καταλαβει ενα αισθημα τοσο απολυτο που να βαθαινει ως τις πηγες του ειναι; Μα ισως να υπαρχει μια τετοια μοναδικη εξαιρεση καπου στον κοσμο, Φιλιππε. "


( απ' τη νουβελλα " η κορομηλια" της ομοτιτλης συλλογης του ΚΟΣΜΑ ΠΟΛΙΤΗ,
εκδοσεις Φεξη - αθηνα 1959, εικονογραφηση του Λεων. Χρηστακη. )

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

τα πουλια


...καθε πρωι, με το πρωτο φως, ερχονται στη βεραντα μου,
με ξυπνουν και μου κρατανε συντροφια ολη μερα!
Ειναι οι καθημερινοι τακτικοι μου επισκεπτες!
Ευτυχως που 'χω κι αυτα, να σπανε την απολυτη σιωπη...
των αλαλων βραχων τριγυρω μου




Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Για μια ευθυμη καλοκαιρινη βραδια




.......



σημ.: στο τραγουδι ακουγεται η ΔΑΝΑΗ - οπως ορθα αναγραφεται στον τιτλο του video - κι οχι η Σοφια Βεμπο - οπως αναγραφεται κατα την εναρξη του.

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ


Γιατι, αδελφοι, να κανουμε τις νυχτες
στοχαστικες, τις μερες να βαραινουν
απ' τη μελαγχολια τους τραβηγμενες
στων θαλασσων τις ακρες; Τι στοιχιζει
στ' αηδονι το τραγουδι κι η ευγενεια
στην πρωινη βροχη;.. Αγαπηθειτε!..

( απο το "Προσκλητηριο", του Νικηφορου Βρεττακου )




.......




Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

... εν τη ερημω

Ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ

παραληρωντας:


Ω ευτυχια! ευτυχια! ειδα τη ζωη να γεννιεται, ειδα την κινηση ν' αρχιζει! Το αιμα στις φλεβες μου χτυπαει τοσο δυνατα, που παει να τις σπασει. Επιθυμω να πεταξω, να κολυμπησω, ν' αλυχτησω, να μουκανησω, να ουρλιαξω. Θα 'θελα να χω φτερα, καυκαλο, φλουδα, να βγαζω καπνο, ν' αποχτησω προβοσκιδα, να κουλουριασω το κορμι μου σα φιδι, να μοιραστω παντου, να 'μαι σ' ολα μεσα, να ξεχυθω με τις μυρωδιες, να ξετυλιχτω σαν τα φυτα, να τρεξω σαν το νερο, να δονιστω σαν τον ηχο, να λαμψω σαν το φως, να παρω ολες τις μορφες, να μπω σε καθε ατομο, να κατεβω ως το βυθο της υλης - να γινω η υλη!


( απο: " Ο πειρασμος του Αγιου Αντωνιου ", του Γκυσταβ Φλωμπερ,
μτφ. Κωστας Βαρναλης )



.......